Ingemare is een jonge mantelzorger: “Achteraf had ik graag iemand gehad die streng en eerlijk had kunnen zeggen: kies voor jezelf”

Hoe maak je ruimte voor je eigen leven als bijna alle aandacht uitgaat naar een familielid? We spraken met Ingemare (19, zij/haar) over zorg dragen, zorgen maken en zorg missen.

“Voor de meeste kinderen is thuis een uitlaatklep, voor mij was dat school. Daar kon ik mijn emoties laten gaan, en hoefde ik niet al mijn handelingen te benoemen en uit te leggen. Mijn broer en vader hebben beiden autisme, en mijn moeder belandde een paar jaar geleden in een burn-out. De coronatijd, waarin we met elkaar opgesloten zaten en ik mijn vrienden niet kon zien, vond ik daarom extra zwaar.

Van mijn achttien jaar thuis heb ik er tien in therapie gezeten. Mijn ouders hoopten dat het me zou helpen zoveel mogelijk kind te blijven, maar achteraf begon ik volgens hen vanaf mijn zesde al volwassen te worden. Ik zou mijn situatie niet willen veranderen, die heeft me gemaakt wie ik ben, maar dit gun je niemand.

Rond mijn elfde merkte ik dat ik zowel jongens als meiden leuk vond, maar het duurde even voordat ik dat accepteerde. Ik had thuis al genoeg aan mijn hoofd. Op mijn zestiende besloot ik: nu ga ik zijn wie ik ben. Ik richtte zelfs een GSA op; een plek op school waar jongeren als ik elkaar konden ontmoeten. Die was er nog niet. Mijn mantelzorgpositie hield ik grotendeels geheim, om mijn broer en ouders in bescherming nemen. Leg maar eens aan je vrienden uit dat de politie ’s nachts langs is geweest omdat je broer aan het flippen was. Van één ruzie kon ons huis een maand op stelten staan.

Daardoor zat ik op een gegeven moment mentaal zo in de shit dat het een kwestie van leven of dood was. Gelukkig stapte ik op tijd naar een vertrouwenspersoon op school. In overleg met mijn ouders ben ik een jaar blijven zitten om op adem te komen en dat heeft me enorm goed gedaan.

Achteraf had ik graag iemand gehad die tot me door kon dringen, die streng en eerlijk had kunnen zeggen: kies voor jezelf. Als jij je grenzen niet bewaakt, gaat iedereen daaroverheen. Tegen jongeren in mijn situatie zou ik willen zeggen: draag het niet alleen, dat gaat je echt nekken.”