“De kracht van een gemeenschap toont zich in de momenten dat we samenkomen”

Voor columnist Rocher Koendjbiharie is het deze Pride-maand menens. “Alleen als wij nu in opstand komen tegen de krachten die ons proberen te onderdrukken, blijft een toekomst vol viering voorstelbaar.” 

Over enkele dagen begint de internationale Pride-maand, al weet dat dit jaar niet zo’n grote lach op mijn gezicht te toveren. Ik vind het moeilijk om onbevangen Pride te vieren vanwege alle mondiale ontwikkelingen. Van een door Israël uitgevoerde genocide die we in real time aanschouwen, tot het oprukkende fascisme en conservatisme, en de opgevoerde aanval op de regenbooggemeenschap. Toch probeer ik mezelf te laten raken door Pride, door me te richten op de essentie van wat het voor mij betekent: een samensmelting van vieren, voelen en verzetten.

Vieren wie ik was, wie ik ben en wie ik kan worden, ongeacht wat de wereld van mij verwacht en hoeveel ruimte die me probeert te ontnemen. Vieren wie wij zijn als gemeenschap. Dat we bestaan, dat we overleefd hebben wat ons tot nu toe is overkomen, dat we ruimte voor onszelf innemen. Vieren kan op zoveel verschillende manieren. Letterlijk, door te dansen met de mensen om je heen, maar ook door in stilte te glimlachen dat je er nog bent. Het is allemaal onderdeel van Pride, want blijdschap maakt het leven luchtiger. Een lach kan de duisternis verlichten.

Voelen van een verbondenheid met anderen uit onze gemeenschap. Dat we niet alleen zijn, dat we nooit écht alleen zullen zijn, zolang we onthouden dat we met velen zijn, en we elkaar altijd blijven opzoeken. Een gemeenschap versterkt zich in de verbinding met anderen. Juist in deze tijd, met die donkere wolk boven ons hoofd, is het belangrijk dat we naar elkaar omkijken en onze paraplu met anderen delen wanneer de stortregen uit de hemel komt vallen. De kracht van een gemeenschap toont zich in de momenten dat we samenkomen op evenementen als Pride, ongeacht of je daar danst, luistert of strijdt. Deze momenten van samenzijn moeten we koesteren, want daar staan we het sterkst.

Verzetten tegen de mensen die ons het liefst zien verdwijnen. Een blik op de geschiedenis van onze gemeenschap laat zien dat verzet daar altijd een onlosmakelijk onderdeel van is geweest. Wie we nu kunnen zijn, de ruimte die er nu voor ons is, hebben we te danken aan onze regenboogvoorouders. Ergens maakt het me verdrietig, die geschiedenis van verzet, omdat een toekomst zonder vechten voor ons bestaansrecht nog altijd niet nabij lijkt. Maar tegelijkertijd put ik er hoop uit, omdat ik weet waarvoor we staan en waarvoor we strijden: onszelf, elkaar, en een wereld vrij van haat.

Vieren, voelen en verzetten. Precies in die volgorde. Voelen staat tussen vieren en verzetten in, omdat het de brug is tussen de twee. Wij kunnen vandaag de dag de ruimte die we hebben gebruiken om te vieren en dansen, omdat de generaties voor ons zich hebben verzet tegen geweld en onderdrukking, waarbij ze ook subtiel de ruimte namen om te vieren. Alleen als wij nu opnieuw in opstand komen tegen de krachten die ons proberen te onderdrukken, blijft een toekomst vol viering voorstelbaar. Voor onszelf en voor de generaties na ons.