Bob Sikkes: “Als je nu een huis koopt, moet je blij zijn als je drie van je tien wensen verwezenlijkt krijgt”

In de overspannen huizenmarkt is er voor veel centen maar weinig te koop. Aannemer Bob Sikkes van woonprogramma Kopen zonder kijken moet door een hoepeltje springen om met pover budget een presidentieel paleis op te leveren. “Dat het moeilijk is, betekent niet dat we het niet moeten doen.”

"Dit badkamertje voldoet niet meer, die verplaatsen we naar de andere kant. Natuurlijk met een apart toilet. Dan breken we deze muur eruit om een grotere slaapkamer te creëren. Een dakkapel van onderhoudsvriendelijk materiaal gaat voor die extra benodigde ruimte zorgen. In de keuken wil ik een bar of een kookeiland en ik wil een glazen schuifpui over de hele breedte van het huis.”

Aan het woord is Bob Sikkes (56); redder in nood van stellen met een woonprobleem in Kopen zonder kijken (RTL). Voor veel te weinig geld vinden en verbouwen de professionals in het programma een huis voor ze en dat wordt ook nog eens compleet ingericht opgeleverd. Meekijken mogen de kandidaten niet: het resultaat is een complete verrassing.

Bob Sikkes, de aannemer in deze tuin der lusten, is al jaren in verschillende verbouwprogramma’s op televisie te zien maar Kopen zonder kijken is met meer dan een miljoen kijkers per week veruit de populairste. Toch verbaast het Sikkes dat hij niet alleen steeds bekender is geworden, maar door veel kijkers ook als catch of the day wordt gezien. Vaak zijn dat vrouwen die in hem een mannelijk alternatief herkennen voor hun eigen incapabele echtgenoot: Sikkes is tenslotte een aantrekkelijke man die wél kan verbouwen en daarbij ook nog eens altijd binnen het extreem kleine budget kan blijven. Maar de zeenimfen van Sirenum scopuli kunnen zich beter gedeisd houden, want Sikkes is al tien jaar gelukkig getrouwd. Met een man.

Je hebt een eigen bouwbedrijf en je bent bouwdeskundige in veel programma’s. Je waakt ervoor om niet ‘die homoaannemer’ te worden. “Ik ben opgegroeid met Albert Mol en Jos Brink. Het was altijd een beetje een malle boel, met die homo’s. Voor mij doet het er niet toe dat ik homo ben, ik kom nooit op mijn werk tegen dat het een probleem is. Ook niet op de bouw. Van mij hoeft dus ook niet benoemd te worden dat ik van de mannen ben, als ik bij Koffietijd een programma zit te promoten. Het is overigens geen geheim hoor, ik wil er best over praten. Maar het moet wel relevant zijn.”

Maar je vindt ook dat homo's soms de clown uithangen. "Gerard Joling heeft zijn eigen Liberace-verhaal tot een megagroot succes gemaakt. Dat kan hij heel goed, als geen ander. Het is zijn handelsmerk om vaak overdreven te doen. Dat is een uitvergrote versie van hemzelf. Bij Fred van Leer is dat denk ik ook zo - hem mag ik trouwens ongelooflijk graag. Je zou denken dat het altijd lachen en gieren is bij de homo’s op televisie maar ik wil daar geen onderdeel van zijn. Ik ben gewoon mijzelf, niet anders dan Kopen zonder kijken-makelaar Alex en -stylist Roos. Ik weet hoe Roos thuis is en dat is precies zoals zij in het programma is. Anders dan sommige presentatoren die ineens een andere stem opzetten als de camera aangaat. Fascinerend vind ik dat.”

Er is veel te doen om gender en de invulling daarvan, volg je dat? “Ik vind het mooi dat gender en seksualiteit er steeds minder toe doen. Vroeger had ik veel meningen over anderen – als iemand veel verschillende partners had, bijvoorbeeld. Dat heb ik allemaal losgelaten. Who cares, maar echt, who cares? Ik stond er nooit zo bij stil dat sommige mensen geen zin in seks hadden of misschien helemaal niet goed wisten of ze een man of een vrouw zijn. Ik vind het wel jammer dat Nikkie de Jager steeds maar weer in de lhbtq-hoek wordt geduwd. Was zij op het Songfestival een presentator of een lhbtq-ambassadeur? Zij was in ieder geval ongelooflijk goed, ik ben heel trots op haar. Ik zou het erg jammer vinden als mensen haar zouden zien als de zingende vrouw met de baard. Vanuit het niets is zij een grote ster geworden, dat soort mensen draag ik op handen.”

En mensen die zich als man noch vrouw identificeren? “Daar heb ik helemaal geen moeite mee. Ik ken en herken dat niet, maar ik snap het wel. Niet alles zit in een hokje. Ik ben er trots op dat Nederland het eerste land was waar het huwelijk werd opengesteld voor mensen van hetzelfde geslacht. Toen die eerste huwelijken werden gevierd, kende ik mijn vriend Michiel nog maar net. Wij stonden die avond in café Montmartre [gaybar in Amsterdam – red.] en Helène Faasen en Anne-Marie Thus [een van de vier koppels die als eersten trouwden – red.] gooiden daar hun bruidsboeket in het publiek. Michiel heeft dat eerste homo- bruidsboeket ter wereld gevangen en dat hebben we toen nog heel lang bewaard. Jammer genoeg hebben we het nu niet meer. Ik was er nooit zo mee bezig, dat mensen zo graag wilden trouwen. Tot ik inzag dat het alleen maar over gelijke rechten gaat. Waar hebben we het over, waarom moet dat wereldwijd zo’n strijd zijn? Wie is er nou bang voor gelijke rechten? Het is om woedend van te worden. Spanje en Portugal kwamen vlak achter Nederland aan met de openstelling van hun burgerlijk huwelijk. En dat zijn echt katholieke landen! Wij hebben een huis in Andalusië en dat is best een religieuze regio maar niemand heeft er ooit iets over gezegd dat Michiel en ik een koppel zijn. Ik ben mij daar natuurlijk wel bewust van. Dit jaar heb ik voor het eerst van mijn leven op 4 mei bloemen gelegd op het Homomonument in Amsterdam.”

Toen André van Duin op de Dam aan dat monument refereerde, stond jij ernaast. “Het is zo belangrijk dat hier aandacht voor is. Voor de ellende die er nog steeds in de wereld is. Er liggen bijna altijd verse bloemen op het Homomonument. Dat doet mij meer dan het mij tien jaar geleden zou doen. Pride Amsterdam vind ik ook een geweldig evenement. Na een paar glaasjes wijn overvalt mij ieder jaar, in wat een geweldig land wij wonen. Nederland is de villawijk van de wereld. Ik kom uit een stabiel gezin, ben intelligent genoeg om een studie te kunnen doen en ik ben ook niet de lelijkste aardappel. Daar heb ik allemaal niets voor hoeven doen maar het geeft mij eigenlijk al 95 procent voorsprong op de meeste andere mensen in de wereld.”

Als jij je zo bevoorrecht voelt, geef je dan ook iets terug? “Die vraag vind ik confronterend. Misschien doe ik wel te weinig. Eigenlijk moet je hier je hele leven aan denken. Ik heb bijvoorbeeld altijd stagiaires in mijn bedrijf en ik probeer hun de begeisterung van het vak mee te geven. Ik heb geen kinderen en voel mij weleens hun vader. Als we met Kerst met z’n allen gaan eten, ben ik ongelooflijk gelukkig.”

Ben je snel tevreden? Ook met een glimmend cadeau van AliExpress? “Nee, dat liever niet. Ik heb heel veel moeite met al die spullen die we allemaal maar kopen en volgend jaar weer weggooien. Kap nou eens met iedere keer nieuwe glazen kopen. Koop nou eens een mooie set glazen en die heb je dan gewoon voor altijd. Of een mooi bord dat niet meteen stuk gaat als je het op tafel zet. Die sjouw je de rest van je leven mee en wordt misschien zelfs wel een keer een erfstuk. Noem mij maar een luxepoes, ik hou van mooie dingen. Niet per definitie dure dingen, maar vaak zijn de dingen die ik mooi vind, wel aan de prijs. Het trapje van Ikea van 9,90 euro zou ik ook voor 209 euro kopen als die in een designwinkel zou staan. Dat is een briljant trapje. Heel veel van die winkel wil ik niet hebben maar soms is iets gewoon geweldig. Ik weiger overigens rommel van de Action te kopen. Ik kan dat niet aan. Echt niet.”

Jij hebt het geluk dat je mooie huizen voor mensen mag maken. “Ik denk dat ik wel 450 projecten heb gedaan, in de loop der tijd. Variërend in grootte. Bijna alles ervan was in opdracht voor andere mensen, maar eentje heb ik in eigen ontwikkeling gedaan: een aantal paardenstallen aan de Lauriergracht in Amsterdam. Dat was zeven jaar geleden. Geen van mijn klanten zag er iets in. Onder het genot van een biertje zei mijn toenmalig compagnon: ‘Zullen we ze dan maar gewoon zelf kopen?’ We wisten helemaal niet of we de juiste vergunningen zouden krijgen en ik moest mij tot mijn nek in de hypotheek steken. En de markt was nog niet zo hysterisch als nu, hè? De woning die we ervan gemaakt hebben, ging uiteindelijk voor 3,5 miljoen in de verkoop en is toen op Funda, in één weekend, 530.000 keer bekeken. We hadden er een badkamer in gezet dat uit één blok marmer was gesneden. Na de verkoop belde iemand mij op met de mededeling dat het marmer in de container lag. Alles waar we zo trots op waren had de koper er weer uit gesloopt. Dat doet pijn. Maar ja, we hebben eraan verdiend, het heeft mij geen windeieren gelegd.”

Het lijkt nu schier onmogelijk om nog een huis te kunnen kopen. “Er is bijna geen oplossing meer voor dit probleem. Toen ik jonger was kon je nog een uitgewoond appartement in een kutwijk kopen en dan zag je het verder wel. Maar dat bestaat niet meer. Natuurlijk moet er veel meer worden gebouwd maar we moeten ook onze wensen bijstellen wat betreft de grootte van ons huis. Hoe lullig dat ook is. Nu wonen stelletjes in kleine appartementen waar niet lang geleden alleen maar singles wilden wonen. Gelukkig hebben mensen tegenwoordig ook veel minder spullen: boeken, cd’s dvd’s – dat is er allemaal niet meer. En mensen koken minder thuis. Ik hoop dat splitsen van bestaande gebouwen gemakkelijker wordt. Er zijn in Nederland nog steeds veel gebouwen die je niet mag splitsen omdat het één unit is. Van een schuur mag je niet zomaar twee woningen maken. Maar dat moet eigenlijk wel.”

Dat er nog een seizoen Kopen zonder kijken aankomt, is eigenlijk gekkenwerk. “Dat het moeilijk is, betekent niet dat we het niet moeten doen. In Kopen zonder kijken moeten we soms een jaar zoeken naar een huis omdat de kandidaten geen concessies willen doen. Een grote badkamer, drie slaapkamers, een tuin op het zuiden... Het ís er niet. En dan kunnen ze vijftigduizend euro extra lenen bij de bank. Maar dat bedrag is eigenlijk al verdampt omdat het huis wat we nu kunnen kopen, na dat jaar zoeken, misschien al vijftigduizend euro duurder is geworden. Als je nu een huis koopt, moet je blij zijn als je drie van je tien wensen verwezenlijkt krijgt. Dit is wat het is.”

Komen er bij jouw eigen bouwbedrijf ook klanten binnen die jou op televisie een huis voor een habbekrats zien flippen en die dat dan ook willen? “Ik kan misschien twintig verbouwingen per jaar doen maar ik krijg wel duizend aanvragen. Dat is luxe. Ik selecteer op twee manieren: ik doe bijna niets buiten Amsterdam en er moet echt genoeg budget zijn. Dus wie denkt dat ik voor dertigduizend euro een heel huis kan verbouwen, zonder hulp van de sponsors van Kopen zonder kijken, komt van een koude kermis thuis.”

Daar krijgt iedereen een paleis voor een prikkie. Alle wensen ingelost. Zijn die wensen leidend voor jouw keuzes? “Ik luister helemaal niet naar die hele wensenlijst. Het moodboard dat de deelnemers in het programma voor ons maken, is niet zo belangrijk voor mij. De stylist kan daar veel meer mee. Waar het mij om gaat is: wie ben je, hoe leef je, wil je thuiswerken, sport je veel thuis, kook je nooit of heeft eten juist prioriteit? Duizend keer belangrijker dan de kleur van de keuken.”

De deelnemers in Kopen zonder kijken zijn vaak wit, bijna altijd hetero en meestal millennials. “In het volgende seizoen wordt dat beter. Dan hebben we opnieuw twee vrouwen, een mannenkoppel uit Leeuwarden, een iets ouder samengesteld gezin en mensen van kleur als kandidaten. We blijven er wel bij dat het stellen moeten zijn – we krijgen veel aanmeldingen van singles, maar in het programma moeten de nieuwbakken huizenkopers ook een rondje rijden en dan komen ze langs het huis dat wij net voor ze hebben gekocht. Maar ze weten niet welke het is. De paniek die tussen die twee mensen kan ontstaan, is natuurlijk leuk om naar te kijken.”

‘Valt het allemaal een beetje tegen?’, vraagt presentator Martijn Krabbé dan droogjes. “Martijn en ik liggen elkaar heel erg goed. Hij is bij mij op bezoek geweest in ons huis in Spanje en daar is echt een band ontstaan. Het gaat verder dan alleen werken en ‘tot volgende week’. Ik heb respect voor hoe hij in het leven staat en hoe hij bijvoorbeeld ook kan praten over mislukte beslissingen – dat vind ik minstens zo belangrijk, dat kan niet iedereen.”

Word je gevraagd voor spelletjes, De slimste mens, Wie is de Mol? of Expeditie Robinson? “Ik hou dat allemaal af. Ik haat spelletjes. Ik zie mijzelf niet bij Ik hou van Holland staan, wat heeft dat met mijn werk te maken? Wie is de Mol? heb ik nog nooit gezien, maar een goede vriend wil mij nooit meer spreken als ik ooit zou weigeren daaraan mee te doen. De redactie van Dancing with the stars had ooit bedacht dat ik samen met Peter van der Vorst zou moeten riverdancen. Maar no way hoor. Laatst werd ik gevraagd voor Make up your mind. Maar dan ben ik weer zo’n homo in een travestietenrol. Dat wil ik niet.”

Peter R. de Vries heeft dat wel gedaan. “Dat was verrassend en heel bijzonder. Maar ik moet dat niet doen. Ik heb wel overwogen of ik het niet voor de community zou moeten doen, maar ik kan ook helemaal niet dansen.”

Op 2 januari ben je tien jaar getrouwd. Wordt er dan wel gedanst? “Wij willen hetzelfde feestje vieren als tien jaar geleden: een lunch met min of meer dezelfde mensen. Ik wilde toen per se niet zo’n huwelijk met een rondvaartboot, mensen die rijst gooien en allebei in hetzelfde pak. Ik kan dat niet hoor. Wij hebben het toen niet aan onze familie verteld en omdat ik zo veel in de horeca werk, wilden we het ook niet daar doen – maar thuis. Voor onze familie hebben we een week later dezelfde lunch gedaan en verteld dat we getrouwd waren.”

Hoe kijk je terug op die tien jaar? “Michiel heeft al die jaren heel veel geduld met mij gehad, daar ben ik hem heel erg dankbaar voor. Ik werk veel uren, ook in het weekend. Hij klaagt er niet eens over dat we soms, gedurende lange tijd, bijna geen enkel weekend samen hebben – dat ik niet aan het werk ben. Hij weet dat het belangrijk voor mij is.”

Waarom werk je zo veel? “Ik wil nooit iemand teleurstellen, ben best wel een pleaser. Ik ben soms hard tegen mensen maar ik wil wel dat iedereen aan het einde van het werk blij en tevreden is.”

Ben jij zelf dan ook altijd blij en tevreden? “Niet altijd, nee.”

Baal je dan? “Ja. Ik kan weleens boos wegfietsen als alles van gemiste kansen aan elkaar hangt.”

Een nieuw seizoen van Kopen zonder kijken wordt in 2022 op RTL4 uitgezonden. Eerdere seizoenen zijn terug te zien op Videoland. Zelf Bob Sikkes aan het werk zetten? Ga naar www.flow.nu.

Styling: Jeroen Kamphorst / Grooming: Emma Blok