Diva Mayday: “Ik was gewoon heel 'meidelijk'!”

In november 2025 vierde Diva Mayday haar 25-jarig jubileum. Redacteur Martijn Tulp sprak haar om terug te blikken op een veelbewogen carrière, de Amsterdmse drag scene en haar toekomstplannen. Hier is het volledige interview uit ons archief!

Je zit dit jaar 25 jaar in het vak. Hoe is het allemaal begonnen?

“Het begon écht in de iT, die dit jaar ook 25 jaar geleden is opengegaan. Maar ik begon op mijn vierde al met jurken aantrekken. Op mijn zevende deed ik mee aan de Mini-playbackshow van Henny Huisman, als Dolly Parton. Ook op maneges of voetbalverenigingen stond ik vaak ergens op een biljarttafel of bar in een jurk Dolly Parton of Madonna te playbacken.”

Hoe werd daar op de lagere school op gereageerd?

“Ik moet eerlijk zeggen dat ik er nooit écht veel last van heb gehad. Mensen vonden het wel gek, en ik werd ook wel uitgescholden, maar dat draaide ik heel snel om, omdat ik de clown van de klas was. Gezellig en leuk, altijd gillen. Ik wilde altijd in het middelpunt van de belangstelling staan, aandacht vragen. En negatieve aandacht was op zo’n moment óók aandacht. Als je als jongetje een cowboyhoed opdeed, of een indianentooi opzette, dan speelde je een cowboy of indiaan, maar eigenlijk was je nog steeds hetzelfde. Maar met een jurk aan en make-up en een pruik op, was het meer een complete transformatie. De act was groter. Ik weet nog wel heel goed dat ik op een avond Dolly Parton stond te playbacken op een manege ergens in Vinkeveen of zo, en dat het hele publiek 'bloemkolen, bloemkolen!' scandeerde. Dat vond ik wel heel erg toen, maar toch was ik trots om er te staan. Mijn moeder kwam altijd aan met platen van Dolly Parton, Madonna en Whitney Houston, al die types, en ik was helemaal weg van kleren, tieten, tailles, nagels en haar. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik liever een meisje zou willen worden, ik vond het gewoon heel leuk om die rol te spelen. En dat heb ik nu nog steeds, ik ben blij als ik thuis ben en alles weer af en uit kan. Even weer 'ontbuiken'. Natuurlijk zijn er mensen op straat die me weleens uitschelden, en 'homo' naar me roepen. Dan roep ik gewoon 'hoi!' terug, ik bén toch homo? De meeste mensen die schelden en zuur zijn hebben een probleem met zichzelf. Dat houd ik altijd maar in m’n achterhoofd. Als mensen écht nasty zijn en het bloed onder je nagels vandaan halen, dan reageer ik wel.”

En je bent er je hele jeugd mee doorgegaan?

“‘Aan het eind van de lagere school stond het wel op een iets lager pitje. Op een gegeven moment zat ik in Amsterdam op een school voor consumptieve technieken, oftewel de 'koekenbakkerschool', en toen kwam ik in aanraking met de iT. Dat was een openbaring, daar konden we onszelf zijn, een jurk aantrekken. Ik was toen niet eens zo erg bezig met 'homo zijn', ik wilde gewoon een jurk aan. Ik vond het enig. Toen kwam ik in de scene, werd ik gevraagd om op feestjes te komen opdraven, 'voor nul en geen centen' en heb ik jarenlang stad en land afgereisd om overal maar mezelf te laten zien. Dat heeft karrevrachten geld gekost voor kleding en make-up en pruiken. In het begin liep ik er echt een beetje bij als Pipo de Clown, het zag er niet uit. Ik heb alles zelf moeten leren. Ik had geen mensen die me tips en tricks gaven.”

In RuPaul’s Drag Race vertellen kandidaten vaak dat ze een ‘drag mother’ hebben die ze alles geleerd heeft. Dat had jij dus niet in je beginjaren?

“Nee, ik was in Muiden the only gay in the village. Zo voelde ik me echt. En de eerste vijftien jaar heeft het alleen maar geld gekost, maar ik wilde gewoon heel graag. Ik was gedreven. Toen ik eenmaal in Amsterdam woonde, heb ik ontzettend veel gezien en geleerd. Die tijd, begin jaren negentig, is bijna niet te beschrijven. Die vrijheid, het respect, de zorgeloosheid om uit te gaan. Niemand was ermee bezig dat iemand zich er misschien iets van aantrok, of aanstoot nam. In die tijd heb ik Nickie Nicole ontmoet. Ik was heel groot fan van haar. Ze had één keer in de twee maanden een show in Havana, destijds zo’n beetje het epicentrum van de gayscene, en ik stond altijd vooraan. Ze was een enorm goeie performer, met een enorm charisma en présence.”

lees ook

Nickie Nicole: “Via De Travestieshow kwam de mainstream voor het eerst in aanraking met drag”

En uiteindelijk heb je er echt je baan van kunnen maken?

“Ja, zeventien jaar geleden werkte ik nog hier, bij restaurant Meuwese. In die tijd gingen we ‘s nachts naar clubs, ook heel ver, in Zwitserland, Duitsland, België, met bussen en auto’s en dansers, nog even langs Tiel om nog een trava op te halen. Een magische tijd, maar dan gebeurde het weleens dat ik om 10:00 uur ‘s ochtends weer terugkwam met een bus, hier boven m’n make-up eraf heb gehaald, een schort om heb gedaan en ging werken. Dat ging op een gegeven moment gewoon niet meer. Ik heb mezelf toen echt voor een keuze moeten stellen, mezelf afgevraagd of ik hier een baan van kon maken. Het is natuurlijk heel gek, het is niet voor iedereen weggelegd om van iets dat eigenlijk geen baan is, toch een baan te creëren, om met een persona je geld te verdienen. Ik wist niet of me dat zou lukken, maar ik moest wel een keuze maken. Dus ik heb toen een knoop doorgehakt om te kijken hoe ver ik kon komen. Ik was me wel bewust van de kwaliteiten die ik had, en ik wilde geen spijt hebben. Ik wilde niet later terugkijken en denken: had ik maar.”

En dat heb je ook nooit gedaan?

“Ik had wel eerder, op jongere leeftijd, naar het buitenland kunnen verhuizen. Nederland is gewoon een klein land, mensen misgunnen je dingen. Ze snappen hier niet zo goed hoe een RuPaul, Lady Bunny of Dame Edna heel groot zijn geworden. Dat is hier niet, hier doen ze er een beetje lacherig over. Terwijl mensen als Robert ten Brink, Danny Rook, Richard Groenendijk, en Jörgen Raymann allemaal een jurk aan hebben gehad, wat heel grappig werd gevonden. Maar als ik het doe, is het kennelijk gek, omdat het dan niet humoristisch bedoeld is, maar serieus. Terwijl ik denk: zet mij bij Boulevard neer, of Ranking the Stars, en je hebt goede televisie. Zet me in een reclame voor Gilette scheermesjes, met de slogan 'als het écht glad moet'. Maar dat is Nederland. Toch mag ik van geluk spreken dat ik nog heel veel doe. Daar heb ik ook hard aan gewerkt, door me niet alleen te focussen op de gayscene en door veel te netwerken.”

Je hebt ook zelfspot, jaren geleden had je op je Gay.nl-profiel een foto uit een roddelblad staan, waarop je een jasje aan had met tijgerprint, waarbij het blad als bijschrift had gezet ‘de tijgerpopulatie in Afrika is Maydays bezoek niet te boven gekomen’. Of die keer dat je tijdens Can You Feel iT in de Air als Miss Piggy verkleed ging. Dat is best knap.

“Maar dat ís toch grappig? Als mensen echt iets naars schrijven, iets onterechts, vind ik het heel erg. Maar als iets grappig is, vind ik het ook grappig. Ik ben de eerste die zichzelf voor lul zet. Mensen lullen toch wel over me, dus dan kan ik net zo goed met ze meelullen, of proberen ze voor te zijn. Toen ik tijdens Can You Feel iT als Miss Piggy opkwam, stond die hele tent gewoon stil. Iedereen tikte elkaar aan, en ging uiteindelijk gillen en klappen. Ik bén moddervet, dus moet ik dan als Olijfje uit Popeye gaan? Ik vond het juist wel een gimmick. Maar dan wel op een goede manier: ik stond daar als een fierce Miss Piggy, met een fantastische jurk van Prince Charming aan, en een goeie neus op. Het klopte wel. En dan vind ik het ook leuk.”

Hoe heeft je stijl zich in al die jaren ontwikkeld?

“Ik ben steeds vrouwelijker geworden. Dat kwam eigenlijk door een hetero jongen waar ik twee jaar, of eigenlijk veel langer, verliefd op ben geweest. Ik wilde er voor hem zo vrouwelijk mogelijk uitzien. Ik heb best een vrouwelijk hoofd, het is vet en rond, ik heb geen adamsappel, dus ik kom met heel weinig al weg. Ik was gewoon heel 'meidelijk'. Ik bleef altijd zoeken, kijken wat ik kon verbeteren. In het begin wist ik niet beter, zette ik een dikke zwarte streep en dat was dan m’n wenkbrauw. Maar dan keek ik naar Nickie Nicole, Sunny, Kentucky Martha in die tijd, en dan zag ik: zij hebben níét een dikke zwarte streep als wenkbrauw, dus misschien moet ik zelf ook even een tint lichter gaan. Ik oefende vroeger uren, dágen m’n make-up. Steeds nieuwe dingen uitproberen, mezelf dingen leren. Ik kijk goed wat anderen doen. Ik kijk nog steeds naar Kylie, J.Lo, Beyoncé. Wat hebben ze aan, wat doen ze? Ik probeer wel altijd m’n eigen versie ervan te maken. En ik leer nog steeds.”

Hoe ging je vader ermee om?

“Die haatte wat ik deed, hij trok het echt niet. Mijn moeder vond het juist wel leuk, die ging wél mee een jurkje of een pruikje halen. M’n ouders zijn gescheiden toen ik zeven was, en uiteindelijk woonde ik doordeweeks bij mijn moeder in Almere, en in het weekend bij mijn vader. Zijn generatie snapt dat helemaal niet, heeft geen idee. Het homo-aspect is nooit echt een issue geweest, althans, daar hebben we het gewoon nooit over gehad. Ik heb verder op zich een prima band gehad met m’n vader, maar hij maakte zich wel echt zorgen wat zijn vrienden ervan vonden dat ik jurken droeg. Kijk, toen ik écht nog een klein kind was, heeft hij me wel gefilmd met een jurk aan, toen was het onschuldig. Maar het ging bij mij natuurlijk niet over. Hij wilde het ook niet zien als ik op tv was, foto’s interesseerden hem niet. Daardoor ben ik op heel jonge leeftijd losgeslagen, de paden op, de lanen in, wat me heel snel volwassen maakte. Toen ik al lang en breed op mezelf woonde in Amsterdam stond het huis waarin ik woonde en lag te slapen, in de fik. Ik heb het toen bijna niet gered, vier dagen in coma gelegen, heel pittig, op de intensive care gelegen, alles. Toen is hij naar het ziekenhuis gekomen, en in die tijd was ik op tv. Kennelijk had hij dat gezien en heeft hij toen, terwijl ik in coma lag, dingen gezegd als 'Dat ben jij hè, mannetje? Goed hoor! Als je dit wil doen, dan moet je het maar doen, ik heb er vrede mee'. Uiteindelijk heb ik gerevalideerd en kon ik een tijd niets doen. Op een van de eerste avonden dat ik weer ging werken, op de wrap party van de soapserie Goudkust, zat ik met Froukje de Both en Yasmine Sendar in een auto naar Lelystad, werd ik gebeld dat m’n vader was overleden. Ik kon niets doen, dus terugrijden had geen nut. Het was heel onwerkelijk. Ik heb daar uren in een kleedkamer gezeten, uiteindelijk maar make-up op m’n hoofd gedaan, en helemaal uit m’n dak gegaan, alsof er niets gebeurd was. Maar het feit dat hij er net voor z’n dood vrede mee had, en vertelde dat hij er trots op was, voelde wel goed.”

Wat is je grootste uitdaging geweest?

“Om alle tegens omver te werpen. Om iedereen die niet in je gelooft wel in je te laten geloven. Als ik ergens op een bar ga staan met een blauwe pruik op, of zoals pas nog in een fatsuit op een bar aan een paal ga hangen, dan doe ik dat echt niet voor mezelf. Dat doe ik zodat heel veel mensen in een deuk liggen en vermaakt worden. En zorgen dat mensen inzien hoeveel werk erin zit. Het is niet een kwestie van 'hup even een jurk aantrekken' en klaar. Dan kon iedereen het. Het is weinig slapen, om 5 uur naar bed, toch weer om 10 uur opstaan om te repeteren, foto’s maken, kleding maken, sponsors regelen voor evenementen, dj’s boeken, vluchten boeken… Dat kan niet ‘s nachts, want dan is alles dicht.”

Hoe heeft drag zich in de afgelopen tijd volgens jou ontwikkeld?

“Eind jaren tachtig, begin jaren negentig kwam de housemuziek en ook de drugs, XTC en zo. Dat was 'het ding' toen. De meeste gaycafés hadden in die tijd getinte ramen, zodat je van buiten niet naar binnen kon kijken. Maar in de iT kon je jezelf toen juist laten zien, het was een plek waar je uit je dak kon gaan, het kon niet gek genoeg. Toen kwam de Travestieshow, twee jaar lang. Dat was echt wel een voorloper van RuPaul’s Drag Race. Ik kan me tijden herinneren dat op elke hoek van de straat een travestiet stond. Uiteindelijk is alles anders geworden, die hele scene is er niet meer. Mensen als Nickie, Sunny en ik stonden wel in bladen, en we kwamen op tv, bij elke Nachtsuite, The Night Rider, Catherine Keyl, Lenferink, dat soort programma’s. Mede dankzij RuPaul’s Drag Race en nieuwe meiden die zich ervoor inzetten, is die dragscene de afgelopen jaren weer aan het opkomen. Lady Galore, die met haar drag night heel veel meiden een podium geeft om weer iets te doen, dat draagt er aan bij dat er meer meiden in de scene te zien zijn. Drags zijn de mensen die kleur geven aan het nachtleven, feesten op gang krijgen, ik vind dat we in dat opzicht echt onmisbaar zijn.”

Wie zou je nog graag willen ontmoeten?

“Ik ben heel erg blij dat ik door m’n werk heel wat mensen heb mogen ontmoeten. Van sommige artiesten was ik zo’n grote fan dat ik vooraf wel bang was hoe ze in het echt zouden zijn. Madonna bijvoorbeeld, die heb ik vijf keer ontmoet, maar het is de enige waar ik geen foto mee heb. Mensen gaan weleens met me in discussie over Madonna, de nieuwe generatie is natuurlijk helemaal weg van Beyoncé. Dat Beyoncé wel kan zingen en Madonna niet. Maar probeer maar eens 35 jaar aan de top te staan, met minder talent dan iemand als Beyoncé. Dat is drie keer zo knap. Daar moet je gewoon respect voor hebben, voor mensen die de hele wereld kunnen entertainen. Dan doe je ergens toch iets goed. Voor de rest heb ik al m’n helden wel ontmoet. Behalve Betty White, van The Golden Girls. Maar ja, ik denk niet dat ik dat ga redden, tenzij ik nu voor de dierentuin in Los Angeles ga liggen, in de hoop dat ze een van die dagen langskomt.”

Wat zijn voor jou de grootste highlights geweest?

“Ik voel me echt blessed en bevoorrecht dat ik zulke toffe dingen heb mogen doen. M’n allervetste optreden ooit was toen ik tijdens Rapido ‘Hung Up’ van Madonna deed, met tien dansers. Het nummer was nét uit, en het was precies op het juiste moment op de avond, onaangekondigd, alles klopte gewoon. Iedereen ging helemaal uit z’n dak. Ik heb ook drie keer op de MTV Europe Awards mogen werken, met Björk, de Spice Girls, Bon Jovi, weet ik veel wie allemaal. Toen Kylie haar carrière als popprinses herlanceerde met ‘Spinning Around’ heb ik in Pacha in Londen een optreden met haar gedaan, waarbij ik ‘Spinning Around’ op het nummer begon te playbacken en Kylie dan de muziek stopzette, gilde en me van het podium afkickte. Skin van Skunk Anansie had ons toen met elkaar in contact gebracht. Ik heb daar helaas nooit een opname van terug kunnen vinden. Ik heb in New York mogen draaien, Lady Gaga op Valtifest ontmoet, voor ze beroemd werd. [In precies diezelfde tijd hebben wij haar ook geïnterviewd – red.] Geen foto mee gemaakt, waar ik ontzettend veel spijt van heb. Drie maanden later was ze een wereldster. Andere hoogtepunten zijn Milkshake, het winnen van een Gouden Kabouter voor Entertainer of the Year. Daardoor voel ik toch wel waardering voor wat ik doe. Want veel mensen hebben geen idee hoeveel ik doe en hoeveel werk het is. En ten slotte natuurlijk de cover die we zes jaar geleden hebben gedaan voor het 100ste nummer van Gay&Night. Dat was een supertoffe foto. En ik ben heel trots op de foto die we voor deze cover hebben geschoten, ondanks dat ik tijdens de shoot enorme pijn had vanwege nierstenen.”

Wat kunnen we in de toekomst van je verwachten? Komt er nog een nieuwe editie van Can You Feel iT, bijvoorbeeld?

“Nee. De laatste editie is helaas al geweest, zonder dat we destijds door hadden dat het de laatste was. Er zijn achter de schermen allemaal dingen gebeurd waar ik van baal. Ik vind het erg jammer dat we nooit een officiële laatste Can You Feel iT hebben gehad. Die kans was er nu niet. Ik werd vandaag nog gevraagd wanneer de volgende editie is. Er is genoeg te doen in de stad, maar het was een mooie aanvulling. Ik ben wel bezig met nieuwe andere dingen. Een avond die iets laagdrempeliger is, en een ander project waar ik heel veel tijd en energie in stop, maar waar ik nog niet echt over uit kan weiden. Ik zit niet stil, dat heb ik nooit gedaan. Ik werk nog steeds op dingen als Wasteland, de Beau Monde Awards, de Miljonair Fair, allemaal verschillende evenementen.”

En een Nederlandse editie van RuPaul’s Drag Race?

“Zou ik ontzettend tof vinden. Ik weet zeker dat het werkt, misschien in samenwerking met een Vlaamse omroep. Want er zijn best een aantal goede meiden die daar aan mee zouden kunnen doen, maar misschien niet genoeg om meer dan een seizoen mee te vullen. Dus dan zouden er ook Vlaamse meiden bij moeten. Het kan nu zeker weer, als het maar goed gedaan wordt. Het reality-aspect van het programma is heel goed. Ik hoop eigenlijk gewoon dat John de Mol, net als destijds bij de Travestieshow, het oppakt. Maar het kost natuurlijk geld, en is een goed merk nodig dat zichzelf als sponsor ermee wil associëren.”

Dit artikel verscheen eerder in Gay&Night #200, november 2014.

gay&night 200

In 2006 sierde Mayday de cover van de honderste editie van Gay&Night Magazine. Voor de tweehonderdste editie verscheen ze opnieuw op de cover, en werd ze geïnterviewd over haar carriere. In de stijl van Madonna's videoclip 'Material Girl' werd ze gefotografeerd door Taco van der Werf, geflankeerd door Siemon de Jong van de sympathieke kinderserie Taarten van Abel, Rutger van den Broek die het eerste seizoen van Heel Holland Bakt  won, cabaretier Richard Groenendijk en presentator Patrick Martens.