Lady Gaga: “Niemand schrijft teksten zoals ik”

In het najaar van 2008 sprak Winq-redacteur Martijn Tulp met een toen veel minder bekende Lady Gaga op het kantoor van MTV in Amsterdam Noord. Hier het volledige interview, uit onze archieven!

Je hebt vast wel een nieuwe blonde zangeres op MTV voorbij zien komen, met een zonnebril op met kleine tv-schermpjes erin. Meet Lady Gaga; deze New Yorkse schrijft haar eigen liedjes, maakt haar eigen kleding en heeft een eigen stijl ontwikkeld. Ze werd in 1986 geboren als Stefania Gabriella Germanotta en is momenteel één van de meest gewilde tekstschrijvers in Amerika. Zo schreef ze al teksten voor de Pussycat Dolls, het reünie-album van de New Kids On The Block en voor het nieuwe album van Britney. Haar eigen album The Fame verovert op dit moment de wereld en mevrouw Gaga steekt haar trots niet onder stoelen of banken. We spraken haar op het kantoor van MTV onder het genot van wat Coke Zero (“Ik hou ervan omdat het zwart is. Net als de dood.”).

Je bent al een paar dagen in Amsterdam, wat heb je zoal gedaan?

“Van de stad genoten!”

Veel geblowd zeker?

“Een beetje wel natuurlijk. Waarom ook niet? Ik bedoel, op weg hiernaartoe had ik bedacht dat ik niet zou gaan blowen, omdat ik aan het werk ben. Maar de eerste paar dagen hadden we niet zoveel te doen. Ik heb al drie of vier maanden geen vrij meer gehad, en al die tijd heb ik ook geen druppel alcohol gedronken. Dus ik dacht ineens ‘ze kunnen m’n rug op, ik ga gewoon lol trappen!’. Ik heb erg veel rondgelopen, en ben gisteren naar de Wallen geweest. Ik had m’n camera in mijn jas verstopt, en ik heb echt hele toffe beelden van de meisjes daar gefilmd. Het is gewoon waanzinnig, want veel cabaret-achtige theaterstukken zijn geïnspireerd door het Red Light District. Ik ben van kleins af aan al met theater bezig, en het beeld van het rode raam met een meisje erin is gewoon echt een icoon. Het was tof om eindelijk de bron van al die inspiratie te zien, dus ik ging een soort van Andy Warhol-achtig undercover filmen. Ik heb hele gave beelden die ik als achtergrond tijdens mijn live optredens wil tonen. Dat gaat echt heel tof worden.”

Die meisjes willen meestal liever niet gefilmd worden.

“Nee, klopt. Daarom had ik mijn camera ook verstopt. Ik kon ook niet zo snel aan ze uitleggen dat het voor kunst was, dat ik ze niet wilde uitbuiten. Ik heb er nog over gedacht om terug te gaan en ze wat geld te geven. Ik wil niet dat ze iets seksueels doen, ik wil gewoon met ze praten en dat filmen. Misschien doe ik dat later nog wel.”

Je hebt een vrij klassieke achtergrond, en dat soort mensen gaan meestal uiteindelijk geen popmuziek maken. Waarom jij wel?

“Ik hou gewoon van popmuziek! Toen ik op de middelbare school zat deed ik wel dingen die wat alternatiever waren, in de stijl van Tori Amos, Sarah McLachlang en folk-achtige muziek enzo. Ik speelde natuurlijk piano, en als je een klassieke achtergrond hebt wat muziek betreft, ga je meestal vanzelf die kant op. Maar ik hield meer van Elton John en Billy Joel achter de piano, rock ’n roll en Madonna... Op een gegeven moment heb ik naar mezelf gekeken en mezelf gevraagd ‘wat wil je nou écht doen? Kijk nu eens niet alleen naar waar je goed in bent, maar wat voor kunst wil je nu écht maken?’. En ik kwam erachter dat ik gewoon leuke dingen wilde maken, waar mensen blij van worden en op kunnen dansen. En toen schreef ik 'Beautiful Dirty Rich', mijn eerste Lady Gaga liedje. Op bijna ieder nummer van het album gebruik ik nog wel piano, maar dan ingespeeld met een synthesizer, of vervormd. Ik ben gewoon op een andere manier tegen de piano aan gaan kijken.”

Je hebt de laatste tijd veel voor Britney Spears geschreven. Ben je nooit bang om zoals zij te worden; een fenomeen in plaats van een artiest?

“Nee, daar maak ik me geen zorgen om. Ze is heel aardig. Ik was twaalf of dertien toen zij beroemd werd. Ik heb het meegemaakt, dus ik weet hoe krachtig ze was als popartiest. Dat soort dingen worden na verloop van tijd heel makkelijk vergeten. Als iemand zichzelf voor lul zet terwijl hij gefilmd wordt, dan heeft iedereen het meteen dáár over. En of je haar muziek nu goed vond of niet, je kunt niet om het feit heen dat ze er ooit voor heeft gezorgd dat er 25.000 gillende Britney-fans in New York op straat het verkeer ophielden. Wanneer gebeurt zoiets tegenwoordig nou nog? Er is nu een aantal bands waar heel erg tegenop gekeken wordt, maar waarbij zoiets nooit zou gebeuren. Mensen zoals Britney zorgden ervoor dat jonge meisjes hun moeder smeekten of ze buiten bij een platenwinkel mochten gaan wachten tot het middernacht was, zodat ze als eerste een exemplaar van het nieuwe album konden kopen dat die dag uit zou komen. Britney is ontzettend slim en ik denk dat veel mensen nog versteld van haar zullen staan. En eerlijk gezegd hebben al die toestanden in haar privéleven haar ook weer geen windeieren gelegd. Haar vorige album heeft de platina status behaald, dus het zit wel goed met haar. Ik vind het geweldig om liedjes voor haar te mogen schrijven. Het is een ontzettende eer.”

Heb je, als vrouw in de muziekindustrie, wel eens gemerkt dat mensen twijfelden aan je vaardigheden als schrijfster en producer?

“Hmmm, interessant. Niemand heeft ooit in twijfel getrokken of ik mijn eigen album wel geschreven heb. In Amerika heb ik zelfs tijd ervoor uitgetrokken om naar alle grote clubs in het hele land te gaan, en handjes te schudden met alle dj’s die mijn plaat draaiden. Want het lukte niet meteen om hem op de radio gedraaid te krijgen. Alle dingen die ik tot nu toe heb gedaan - optredens bij So You Think You Can Dance en de Miss Universe verkiezing, en dat ik op de 25ste plaats op iTunes sta -, dat heb ik allemaal te danken aan live optredens. Vooral mijn gay fans zijn erg loyaal. Ik speel show na show, het gaat steeds beter met de verkoop, en ik krijg steeds meer bekendheid. Wanneer vrouwelijke artiesten op hun vrouwelijke collega’s neerkijken wil ik ze gewoon in hun gezicht meppen. Ik bedoel, kom op, dit is je eigen sexe. Als vrouw is het belangrijk dat je andere vrouwen steunt, daar geloof ik heilig in. En natuurlijk kun je er soms wel vanuit gaan dat er iemand ‘achter’ een bepaalde plaat zit. Maar dat maakt de platen niet minder goed. Madonna heeft bepaalde nummers ook niet zelf geschreven, maar het zijn nog steeds geweldige liedjes. Ze heeft die nummers tijdens optredens op een geweldige manier neergezet, en zo veel mensen geïnspireerd. Het maakt me eigenlijk geen flikker uit of mensen wel of niet geloven dat ik mijn eigen plaat heb geschreven. Hij verkoopt goed, dus ik doe vast iets goed. En volgens mij merk je het ook wel, als je naar mijn teksten schrijft. Niemand schrijft teksten zoals ik.”

Wat vind je van popmuziek, heden ten dage?

“Ik vind het best lui. Ik zou weer terug willen naar hoe het was. Gillende fans die bij een concert naar binnen komen stormen, superfans die de naam van hun idool op hun gezicht hebben geschreven, huilen... Dat maakt popmuziek, en eigenlijk alle muziek, zo emotioneel; alle drama eromheen. Ik kan me herinneren dat ik vroeger een feestje gaf met wat vrienden als de MTV Awards op tv kwamen. Het was echt een big deal toen. Op dit moment is de muziek nogal eentonig op MTV, maar daar kunnen ze zelf ook niet zoveel aan doen. MTV is als zender ook beperkt in wat ze kunnen doen om goede muziek uit te zenden. Wij, de artiesten, moeten zorgen dat het publiek weer echt iets van ons gaat verwachten. Ik heb het idee dat fans op het moment niet zoveel verwachten van een popartiest. Als ik iemand wel eens mijn album geef, terwijl ze alleen de eerste single 'Just Dance' hebben gehoord, dan zeggen ze dat ze hadden verwacht dat dat het enige goede liedje op het album zou zijn. Ze zijn verrast dat ik live zo goed klink, en dat ik mijn eigen kleren maak. Dat vind ik raar, want daar leef ik voor. Ik denk dat het tegenwoordig cool is om niet zo hard je best te doen. Bands gaan naar een Award-show met hun spijkerbroek aan, het maakt ze allemaal niks uit. Er is geen gevoel voor show meer, dat terwijl iemand als Michael Jackson zich tegenwoordig nog steeds helemaal opdoft voor een prijsuitreiking. Het is en blijft een legende. The White Stripes is wel een band die nog echt dramatiek in hun shows verwerkt, ze zijn fantastisch. Net als Franz Ferdinand. Ik zou willen dat meer artiesten weer zo zouden zijn.”

Je doet je eigen styling en ontwerpt je eigen kleding. Wat vind je van tv-shows zoals Project Runway?

“Ik hou ervan! Op die manier worden jonge mensen door reality televisie geïnspireerd om hun eigen kleding te maken en de modewereld op een meer alledaagse manier te bekijken. Amerikanen hebben er vooral wat aan vind ik, want de meeste Amerikanen kunnen zich echt niet kleden. Maar tegelijkertijd weet iedereen ook wel weer dat er bij mode ook een stukje prestige komt kijken. Je kan niet ‘even’ een kledinglijn ontwerpen die de volgende dag naast Lanvin in de rekken hangt. Maar door die shows krijg je wel het idee dat dat mogelijk zou kunnen zijn. Het zorgt ervoor dat mensen weer passie in hun leven krijgen. En dat vind ik het allerbelangrijkste, dat jonge mensen zich laten inspireren door dingen zoals Project Runway, in plaats van gaan zuipen met hun vrienden.”

In hoeverre ben jij echt Lady GaGa, en in hoeverre is het een kunstmatig personage met een bril met tv-schermpjes erin, rekwisieten, mode en kapsels?

“Nou, ik besta niet echt zonder die dingen. Ik kleed mezelf altijd zo. Zelfs als ik in Amsterdam op stap ga, naar café’s ofzo, dan zie ik er zo uit – als mezelf dus. Lady Gaga is het resultaat van een creatieve ontdekkingsreis die jaren heeft geduurd. Muziek schrijven, in clubs optreden, kleding maken... Mijn producer noemde me Gaga in de studio, vanwege dat Queen liedje. Hij zei dat ik zo dramatisch deed als ik optrad. Dus toen het tijd was om weer op te gaan treden, toen mijn album af was, voelde ik me compleet anders dan eerst, maar ik voelde me juist ontzettend mezelf. Doordat ik jarenlang op een katholieke school heb gezeten en ben opgegroeid in een ontzettend Italiaanse familie was er veel onderdrukking in mijn leven. Pas toen ik vrijer was kon ik echt het fucking rare meisje zijn dat ik altijd al was. En ik bedenk alles wat op het toneel gebeurt zelf. De rekwisieten, de brillen; alle ideeën. Ik heb vanochtend druk zitten mailen met de art-director die voor me werkt. Hij communiceert met de mensen van New Kids On The Block, om te zorgen dat ik hun voorprogramma kan verzorgen. We wisselen de hele dag ideeën uit via e-mail. Ik ben overal bij betrokken, het is niet alsof ik op kom dagen, een microfoon in mijn handen gedrukt krijg en ga zingen. Ik werk altijd. De meeste mensen zijn niet gewend aan meisjes zoals ik. Ik date niet, ik ga niet naar de film met m’n vrienden. Ik ben een artiest, de hele dag.”

Wat vind je van artiesten die vertrouwen op allerlei trucage om hun stem beter uit te laten komen?

“Nou, dat maakt het allemaal wel een stuk minder eerlijk. Maar aan de andere kant kan het ook weer een vorm van kunst zijn. Het is maar net hoe je het gebruikt. Ik hou er niet van als artiesten zo overdreven zingen. Ik ben zelf niet echt een Olympisch lange afstand-zangeres, bij wijze van spreken. Laat dat maar aan Mariah, Whitney en Christina over. Dat is wat zij doen, en ze zijn er goed in. Maar het is niet de bedoeling dat iedereen zo zingt. Christina schrijft d’r meeste liedjes trouwens niet zelf, en dat vind ik ook niet erg, want haar kracht zit in de manier waarop ze het brengt. Als ik live optreed zing ik met een band mee. Natuurlijk ga ik, als ik succesvoller word, ook met een band spelen enzo. Maar als mensen naar mijn show komen willen ze mijn plaat horen. Ze willen niet een soort van live interpretatie van 'Just Dance' horen, ze willen het horen zoals ze het van de radio kennen, en daar is niets mis mee. En ik wil ze dat geven. Ik gebruik geen trucage als ik live zing. Ik zing met mijn eigen stem, met een band met allerlei trucage mee. Dat is volgens mij het moeilijkste ding om op televisie te doen, want je probeert iets te imiteren dat heel perfect klinkt. Ik ben er inmiddels wat beter in geworden, maar het is nog steeds moeilijk.”

Wat zou je nog graag in je carrière willen bereiken?

“Nou, ik weet niet hoe jij erover denkt, maar volgens mij is dit wel echt een hit-album. Zo voelt het, en zo klinkt het ook. Ik ben er ’s ochtends als ik wakker word zelfs een beetje bang van. Het is heel krachtig. Ik wil de popwereld een nieuwe impuls geven, zodat pop niet meer gezien wordt als een vies woord. Ik wil dat pop weer gewoon tof wordt. The Jacksons waren pop, David Bowie was pop, Madonna was pop. Er zijn teveel artiesten om op te noemen, die allemaal popmuziek maakten zonder dat er op ze neergekeken werd. En dat zou ik het liefste ook doen. En mijn dromen komen uit. Ik ga naar Ibiza om beelden op te nemen voor de pers, dan naar Engeland om de single te promoten, en dan weer naar Frankrijk. Ik leef nu het leven waar ik altijd al van gedroomd heb, en ik laat de hele wereld mijn kunst zien. Ik zou dit ontzettend graag de komende twintig jaar blijven doen.”

Dit artikel verscheen eerder in Gay&Night Magazine, september 2008.