Debby en Priscilla zijn een Happy Couple

Priscilla Kloostra (40) en Debby de Vries (51) ontmoetten elkaar tijdens Koninginnedag in het Amsterdamse vrouwencafé Saarein, en zijn inmiddels vijftien jaar samen. “We zijn nog steeds nieuwsgierig. naar de wereld en naar elkaar.”

Priscilla: “Het was Koninginnedag, 2010. Ik kwam uit Rotterdam en vierde die dag zoals gewoonlijk met vrienden in Amsterdam. We eindigden bij café Saarein.”

Debby: “Ik stond daar ook en zag mijn ex praten met een vrouw die ik niet kende, dat bleek dus later Priscilla te zijn. Mijn eerste gedachte was: hó even, waarom praat jij met zo’n leuke vrouw?” 

P: “Toen kwam je er al snel bij staan.”

D: “Ik heb me er gewoon tussen gewurmd.” 

P: “Een vriendin zei: dit is een spelletje tussen twee exen, daar moet je je niet mee bemoeien. Maar er was meteen een klik.”

dubbeldate, dalí en pizza

D: “Na die dag hielden we contact via Facebook. Er ontstond een chatgroep met vrienden en exen en nieuwe dates... heel lesbisch allemaal.” 

P: “Gezellig, maar ook ongemakkelijk. Debby’s ex vond mij leuk, ik wist nog niet wat ik voelde, en een vriendin van mij vond Debby weer leuk. Lesbisch drama!” 

D: “Maar ik wist: dit gaat ergens heen. Ik wilde Priscilla echt leren kennen omdat onze gesprekken zo leuk waren. En dus spraken we met z’n vieren af in Amsterdam om iets te gaan drinken. Mijn ex, Priscilla met een vriendin en ik. We gingen pizza eten, maar het was heel ongemakkelijk met al die verschillende verhoudingen.” 

P: “Onze eerste echte date een maand later was in Rotterdam, in Museum Boijmans Van Beuningen. Ik had gezegd dat ik naar de Dalí-expositie wilde. Debby kwam, ook al voelde ze zich niet lekker.” 

D: “Ik voelde me ellendig maar dacht: dit moet gewoon gebeuren, ik wil haar zien.”

P: “Na het museumbezoek spraken we af in café Stalles. Daar dronken we wat en liepen de gesprekken nog steeds heel soepel. Debby bleef niet slapen, ik had de dag erna een hardloopwedstrijd. Het was een heel nette date.”

en route naar santiago

D: “Wat ik leuk vond, was dat we echt dezelfde interesses bleken te hebben: kunst, politiek, muziek. We waren allebei fan van Róisín Murphy. Dat was de eerste grote klik.” 

P: “Ik had in mijn appartement in Rotterdam een krijtbord met bucketlistitems, een daarvan was naar Santiago de Compostela in Spanje te wandelen. Op pelgrimsroute met een vriendin, maar nog voordat we begonnen haakte ze af. Debby zei: ‘Ik wil me niet opdringen, maar...’” 

D: “Ik had ook behoefte aan avontuur en wilde even helemaal weg. We waren pas een halfjaar samen, maar ik vroeg voorzichtig: zou ik mee mogen?” 

De tekst gaat verder onder de afbeelding.

P: “En zo liepen we dus een jaar later van Rotterdam naar Santiago. Bijna vier maanden onderweg, 25 tot 30 kilometer per dag, tent mee, 15 kilo op je rug.” 

D: “Ik vond het verrassend goed gaan. We hebben ons maar twee keer echt aan elkaar geërgerd. Als de een het even niet trok, trok de ander de kar.” 

P: “Je leert elkaar door en door kennen, en je leeft echt in het moment. Geen telefoons, geen werk. Gewoon wandelen, eten, slapen. En praten.”

anti-kraak op het water

D: “Na Santiago bleef ik in Amsterdam wonen en trok Priscilla bij me in. Maar we wisten al snel: we willen terug naar Rotterdam.” 

P: “We vonden uiteindelijk een anti-kraakplek op een woonboot.” 

D: “We hebben er zes jaar gewoond. Er was een fijne mix van mensen daar in de buurt: theatermakers, muzikanten. En het kostte bijna niets, dus we konden sparen en daarna vijf maanden op reis. Nieuw-Zeeland, Zuidoost-Azië. Daar leerden we elkaar opnieuw erg goed kennen.”

P: “Nu wonen we in Berkel en Rodenrijs, een rustigere plek net buiten de stad, met het mooie Rotterdam dicht in de buurt.”

nee tegen pvv

D: “We denken over de meeste dingen hetzelfde. We maken geen ruzie. Ja, irritaties – ik ben wat rommeliger, zij is georganiseerder – maar dat lossen we op. Je moet elkaar niet gek maken.”

P: “En je moet elkaar scherp houden. We willen allebei ons blijven ontwikkelen. Als een van ons ineens op de PVV zou stemmen, dan wordt het lastig. Maar dat gebeurt niet. We staan echt samen in het leven.”

D: “En we hebben lol. Veel lol. We begrijpen elkaars humor, en op feestjes hebben we aan één blik genoeg.”

rust en reuring

D: “Ik zit midden in de overgang. Soms word ik boos om niks en wil ik haar overal de schuld van geven.” 

P: “En dan weet ik: dit is niet persoonlijk. Dan laat ik het maar een beetje van me afglijden.”

D: “Dat is ook het mooie: we geven elkaar ruimte. En we blijven nieuwsgierig naar elkaar. Na die grote reizen zijn we allebei weer gaan werken. Ik ben teruggekeerd naar mijn oude baan.” 

P: “Ik heb uiteindelijk een vaste plek gevonden bij de brandweer als teamleider op kantoor en als bevelvoerder bij de vrijwillige brandweer. Best spannend soms, maar je krijgt een goede opleiding en we praten er thuis over als dat nodig is.” 

D: “Bij de eerste reanimatie was ze erg onder de indruk. Dan ben ik er voor haar.” 

P: “We leiden inmiddels een rustiger leven, maar zijn nog steeds nieuwsgierig. Naar de wereld en naar elkaar.” 

D: “We maken het gewoon niet moeilijk. Waarom zou je ruzie maken over iets kleins?” 

P: “En als het even wringt, praten we. Je moet altijd blijven praten. En het dus leuk houden met elkaar.” 

D: “We zijn dan ook weer bezig met het plannen van onze volgende grote reis.”