Troye Sivan: “Uit de kast komen is het belangrijkste dat ik ooit heb gedaan”

In december 2025 is het tien jaar geleden dat Troye Sivan zijn debuutalbum Blue Neighborhood uitbracht. Tien jaar geleden sprak Winq-redacteur Martijn Tulp met Troye Sivan over zijn eerste album. Hier is het volledige interview uit ons archief!

Krijg je veel feedback van LGBT-tieners die op een of andere manier geholpen zijn met uit de kast komen of zichzelf iets meer accepteren, dankzij je video's?

“Zeker. Sinds de dag dat ik mijn coming-out video op YouTube plaatste, ongeveer drie jaar geleden, heb ik daar veel berichten over gekregen. Ik denk dat dat waarschijnlijk het belangrijkste is dat ik tot nu toe heb gedaan. Ik heb altijd al zanger willen worden en muziek willen maken. Nu zie ik dat muziek een platform is om precies te blijven doen wat ik altijd al wilde doen, terwijl ik volledig open en eerlijk ben over mijn hele leven. En hopelijk zal dat sommige jongeren helpen, en mensen inspireren om te blijven doen wat ze willen doen terwijl ze nog steeds LGBT zijn. Hopelijk kan ik hen laten zien dat het mogelijk is.”

Je hebt meer dan 3,7 miljoen volgers op YouTube; hoeveel verantwoordelijkheid voel je ten opzichte van zoveel mensen die je video's bekijken?

“Ik heb zeker een gevoel van verantwoordelijkheid. Om eerlijk te zijn voelt het meer als een kans. Ik probeer me er niet door te laten stressen of zo. Ik denk eigenlijk gewoon aan wat ik zelf zou hebben willen zien toen ik ongeveer 14 jaar oud was, mezelf en mijn seksualiteit beter begon te begrijpen, en waar ik in die tijd iets aan zou hebben gehad. En dan probeer ik dat voor andere mensen te zijn. Toen ik opgroeide had ik graag meer openlijk homoseksuele zangers gezien, of over het algemeen meer openlijk homoseksuele mensen in de entertainmentwereld. Ik had graag een normale homoseksuele liefdesrelatie op tv of in muziekvideo's gezien, dus ik probeer daar ook mijn steentje aan bij te dragen. Mijn leven openlijk leven, terwijl ik ook spreek over dingen die mij niet noodzakelijkerwijs raken, maar waar ik mijn platform kan gebruiken om hopelijk een beetje verandering en verschil te maken in die ruimte.”

Je hebt gezegd dat je elk aspect van je leven deelt met het internet. Maar bepaalde dingen zijn vast off-limits?

“Dat is inderdaad wel zo. Ik heb altijd bepaalde dingen van het internet weggehouden, ook onbewust. Mijn vrienden zijn meestal dezelfde vrienden die ik al had sinds ik ongeveer twee jaar oud was, mensen met wie ik naar school ging in Perth. Wanneer we samen zijn, leggen we onze telefoons weg en zitten we niet op social media. Ik houd al mijn vriendschappen offline. Hetzelfde geldt voor dingen omtrent mijn familie. Dus er is zeker een grens. Ik denk dat ik gewoon opener ben dan de gemiddelde persoon.”

Maar je lijkt niet erg open te zijn over of je met iemand aan het daten bent, hoewel er natuurlijk geruchten rondgaan over wie dat zou kunnen zijn.

“Dat is zeker amusant. De dingen die ik deel komen altijd vanuit mijzelf, dus ik heb altijd kunnen bepalen wat ik wel en niet deel. Ik heb zoveel gedeeld dat ik gewoon het gevoel heb dat er bepaalde dingen zijn die ik voor mezelf moet proberen te houden. Ik geef er de voorkeur aan om die kant van mijn leven privé te houden.”

Voel je dat je, wanneer je muziek maakt, dingen kunt zeggen die je niet kunt zeggen in je YouTube-video's?

“Zeker, ja. Of dat een goede zaak is of niet, weet ik niet echt. Ik schreef dit album alsof ik in een dagboek schreef. Ik schreef over verhalen en dingen die in mijn leven gebeurden. Soms waren het gewoon interne monologen - word vomit - over hoe ik me voelde of gewoon mijn gedachten over iets. Ik schreef het allemaal op en gebruikte het in liedjes. Ik was echt heel eerlijk over wat ik op dat moment doormaakte. Terwijl ik daar nooit over zou praten op YouTube. Ik denk dat mijn teksten cryptisch genoeg zijn, er is genoeg mystiek rond muziek in het algemeen, dat je er een beetje mee weg kunt komen om zo eerlijk te zijn als je wilt, zonder dat mensen precies weten wat het betekent. En als ze dat wel doen, is er geen enkele manier om het te bewijzen.” [lacht]

Je zit bij een groot label. Heeft iemand je ooit geïnstrueerd wat je wel en niet zou moeten bespreken? Of moedigen ze je aan om zo open mogelijk te zijn?

“Ze moedigen me gewoon aan om mezelf te zijn. Ik heb echt geluk gehad. Mijn label vond me toen ik al zes of zeven jaar YouTube-video's maakte. Ik had mijn stem en mijn connectie met de mensen die naar me keken en naar mijn muziek luisterden al gevestigd. Ik denk gewoon niet dat iemand ooit heeft geprobeerd me te vertellen hoe ik met mijn publiek moet communiceren, of juist níet moet communiceren. Ze zijn erg ruimdenkend, zeer vooruitstrevend, en ze hebben altijd de connectie die ik met mijn publiek heb geaccepteerd, en hebben nooit geprobeerd zich er te veel mee te bemoeien. Het was iets waar ik echt bang voor was voordat ik tekende, en ik heb er een paar gesprekken met hen over gehad. Maar iedereen vertelde me gewoon om precies te blijven doen wat ik deed. Ik denk dat ze wisten waar ze aan begonnen.”

Wat was het meest uitdagende deel van het maken van het Blue Neighbourhood album?

“Het schrijfproces. Ik hou van songwriting, maar ik ben ook een beetje streng voor mezelf. Een album met zoveel nummers kan even duren om te schrijven. Je moet dat speciale gevoel steeds opnieuw krijgen. Je moet het gevoel hebben dat je een nummer hebt geschreven waar je echt trots op bent, dat eerlijk is, cool klinkt en in lijn is met de sound van de rest van het album. Zoveel dingen moeten kloppen, en dat gebeurt maar af en toe. Het kost gewoon tijd om het te schrijven, en dat kan een beetje stressvol zijn.”

Kun je me iets vertellen over de videotrilogie van 'Wild' -> 'Fools' -> 'Talk Me Down'? Wat inspireerde het verhaal in die video's?

“Het was een combinatie van een paar dingen. Allereerst had ik de nummers voor het eerst in die volgorde gehoord. Ik dacht dat 'Wild' gaat over het begin van een relatie, 'Fools' gaat over die relatie die uit elkaar valt, en 'Talk Me Down' gaat over de nasleep daarvan. Dat bracht me op het idee om een trilogie van video's te maken. Rond dezelfde tijd had ik net de film The Imitation Game gezien, met Benedict Cumberbatch. Het is een geweldige film over Alan Turing. Hij redde miljoenen mensenlevens, en aan het einde van de film komt zijn ondergang doordat hij homo is. Ik verliet de bioscoop met een boos gevoel over het verlies van zijn potentieel. Het verhaal van Alan Turing is een heel duidelijk geval van iets dat een LGBT-persoon heeft bereikt, en dat vervolgens hun leven eindigde omdat ze LGBT waren. Het deed me denken aan alle LGBT-jongeren die we hebben verloren aan zelfmoord, en wat zij hadden kunnen bereiken als ze niet uit het leven waren gestapt. Wat zouden ze met hun leven hebben gedaan? Hoeveel mensen hadden ze kunnen helpen? Toen ik de kans kreeg om drie video's te maken, had ik een boodschap nodig en ik had de drie nummers nodig, en het kwam allemaal tegelijk samen. Het was gewoon een kwestie van alles aan elkaar naaien en het laten gebeuren.’

Welk nummer op Blue Neighbourhood is het meest persoonlijk voor jou?

“Dat is een goede vraag. Alle nummers zijn echt, echt persoonlijk. Maar er staat een nummer genaamd 'For him.' op, dat is het meest persoonlijk. Sterker nog, het was zo persoonlijk dat ik het oorspronkelijk niet eens op het album wilde zetten. Het was daar helemaal niet voor bedoeld. Ik schreef het gewoon voor de lol. Het nummer is alleen op het album gekomen omdat ik het steeds opnieuw luisterde, ik vond het wel een cute popnummer, en besloot dat ik er teveel naar luisterde om niet op het album te zetten.”

Is er iets dat je jaren geleden hebt geüpload waarvan je inmiddels zou willen dat je het niet had gedaan?

“Zeker! Zoveel! Ik heb sinds m'n twaalfde zóveel op YouTube gezet, dat is bijna de helft van mijn leven. Ik kan geen specifieke voorbeelden bedenken, maar ik weet zeker dat er genoeg dingen op internet staan die ik... Het is niet dat ik zou willen dat het er niet was; het is gewoon alsof je gênante homevideo's kijkt of zoiets.”

Nog goede voornemens voor het nieuwe jaar?

“Mijn voornemen voor 2016 is een beetje een flauw antwoord, omdat het werkgerelateerd is. Maar ik heb zin om op tour te gaan naar zoveel mogelijk steden als ik kan, zoveel mogelijk shows spelen als ik kan, en de wereld op die manier zien. Wat betreft persoonlijke voornemens, ik draag vaak dezelfde outfits! Ik koop iets dat ik cool vind, en dan draag ik het letterlijk elke dag. Vooral omdat ik uit een koffer leef, dus het is een beetje moeilijk om dingen fris te houden qua outfits. Dus ik zou graag een soort systeem willen bedenken. Misschien kan ik in de tourbus een soort container hebben of zoiets. Zodat ik kleding kan kopen, ze kan dragen, en ze dan in de container kan stoppen zodat ik niet steeds hetzelfde blijf dragen. Een soort nieuw wassysteem. Is dat een nieuwjaarsvoornemen? Misschien een beetje een vreemd voornemen, maar ja.”