Johan Goossens schrijft in zijn nieuwe column over biseksualiteit

“Seksualiteit is een spectrum!” roepen we graag — maar geldt dat eigenlijk ook voor onszelf? In deze persoonlijke column van Johan Goossens onderzoekt hij waar zijn grenzen liggen, waarom hij vrouwen wel bewondert maar niet begeert, en hoe een zoenscène met een actrice onverwacht confronterend werd.

“Ach, iedereen is biseksueel!” roep ik soms zwierig als mensen verbaasd zijn wanneer ik weer eens met een hetero man naar bed ben geweest. En ik weet dat ik niet de enige homo ben met te veel vergelijkbare ervaringen om het woord ‘hetero’ nog heel serieus te nemen. “Seksualiteit is een spectrum!” roep ik ook weleens. Maar geldt dat ook voor mezelf? Als iemand zou opperen dat ik ook met een vrouw kan zijn, voel ik meteen een flinke weerstand. Ik bedoel dit geenszins vrouwonvriendelijk: ik vind de omgang met vrouwen vaak zelfs leuker dan met mannen, maar seks hoef ik er niet mee – laat staan een relatie. Zolang ik me herinner is de fysieke aantrekkingskracht van vrouwen en meisjes me ontgaan, en het gedoe tussen mannen en vrouwen ook.

Een vroeg voorbeeld: ooit in de kleuterklas vertelde een meisje me dat ze elke pauze werd geplaagd door Remco, hij hield maar niet op. Ik vond het gemeen van die Remco en ik beloofde haar veel appels te gaan eten om sterker te worden, zodat ik haar kon beschermen. Een paar dagen later kwam ik op het schoolplein en zag haar tot mijn verbijstering schaapachtig hand in hand staan met haar pestkop; ze spraken nu ineens over verkering. Ik stond er een beetje belachelijk naar te luisteren, met mijn appels.

De enige keer dat een meisje me wel degelijk iets deed, was het meteen een flinke verliefdheid. Het was op mijn twaalfde en ze woonde om de hoek, en achteraf moet zij mij ook leuk hebben gevonden, want een zomer lang zagen we elkaar bijna iedere dag. Ze had beginnende borsten en nog geen beha, en terwijl we samen Nancy Drew lazen in de zon, probeerde ik een glimp op te vangen van wat zich onder haar T-shirt losjes aftekende. Die hele zomer hing de spanning in de lucht, seksuele spanning welteverstaan. Daarna heb ik zo’n verlangen naar de andere sekse nooit meer gevoeld.

Maar de weerstand die ik voel bij het idee is wel interessant. Hij kwam het heftigst op toen ik in mijn volwassen leven een keer een acteercursus volgde. Voor een liefdesscène moest ik met een vrouw zoenen, wat op zich prima ging. Maar het was een nogal intensieve cursus, en met alleen zoenen was ik er nog niet: “Je moet naar haar verlangen”, zei de docent. Hoewel ik in andere scènes allerlei gevoelens had weten op te roepen, van woede tot aan angst, merkte ik dat mijn hele lichaam nu op de rem ging staan. Alsof ik een luikje moest openen dat ik per se dicht wilde laten. Ja, alsof het mijn persoonlijkheid zou kunnen schaden als ik het opende. Maar misschien was ik toen ook al te oud en had ik er al te lang voor geknokt om homo te kunnen zijn. Misschien heb ik er simpelweg te veel strijd voor moeten leveren om er ook nog maar een beetje aan te willen tornen, zelfs hypothetisch.

Grooming: Emma Blok