Lekkere muziek: ‘The Leader of the Pack’ en andere hits van The Shangri-La’s
De liedjes van de Shangri-La’s klinken op het eerste gehoor net als die van andere meidengroepen uit de sixties. Maar luister goed naar de teksten en je komt erachter dat er de gruwelijkste dingen in gebeuren. Van ‘The Leader of the Pack’ tot ‘I Can Never Go Home Anymore’: dit zijn de beste liedjes van The Shangri-La’s.
Afgelopen weekend werd bekend dat Mary Weiss op 75-jarige leeftijd is overleden. Zij was de leadzangeres van The Shangri-La’s, de meidengroep die verder bestond uit haar zus Betty en de tweeling Mary Ann en Margie Ganser. Toen Mary zestien jaar oud was, scoorde ze met The Shangri-La’s haar eerste top vijf-hit in de VS, met ‘(Remember) Walking in the Sand’, waarna nog tien hits volgden. Helaas hebben The Shangri-La’s maar twee albums uitgebracht, want wat ze zo leuk maakten was het onderscheid van andere meidengroepen uit de jaren zestig van de vorige eeuw.
stoer en edgy
Waar andere girlgroups synchroon keurige danspasjes stonden uit te voeren op brave liedjes, pakten The Shangr-La’s het anders aan. Ze waren stoer, edgy, zongen over jongens die aan de verkeerde kant van het spoor woonden en schuwden het niet om in verschillende liedjes sterfgevallen te bezingen. De bekendste daarvan is ‘The Leader of the Pack’, waarin een jongen gruwelijk verongelukt met zijn brommer. Ook mooi: ‘You Can Never Go Home Anymore’, over een meisje dat van huis wegloopt en dan te horen krijgt ‘dat engelen haar moeder tot zich hebben genomen’ zodat ze nooit meer naar huis kan. Het is heerlijk zwelgen op de muziek van The Shangri-La’s, al vonden ze het soms ook gewoon leuk om een dansje te doen. Op ‘Sophisticated Boom-Boom’ bijvoorbeeld.
Helaas is niet overal beeld bij, maar we hebben geprobeerd zoveel mogelijk bewegende video’s bij de liedjes te zoeken.
‘(remember) walking in the sand’
In dit liedje gaat niemand dood, maar raakt de jongen over wie The Shangri-La’s spoorloos verdwenen. Terwijl ze daarvoor zo heerlijk over het strand liepen en hij haar wang beroerde met zijn vingertoppen. Compleet met krijsende meeuwen, een tempowissel en vingergeknip.
‘the leader of the pack’
Dit lied begint met een gesproken intro waarin Betty moet vertellen over Jimmy, wiens ring ze plotseling draagt. Ze vertelt hoe ze hem was tegengekomen bij de snoepwinkel, waarna haar ouders Betty verbieden om met deze gast om te gaan. Hij woont immers aan de verkeerde kant van het dorp. Ze maakt het uit, Jim is verdrietig en met tranen in zijn ogen rijdt hij weg op zijn brommer. Betty probeert hem nog te waarschuwen maar live in het lied vindt hij – onder luid motorgeronk – de dood. Het werd in 1964 hun enige Amerikaanse nummer één-hit.
‘give him a great big kiss’
In dit liedje blijft iedereen leven, want het is een onvervalste love song. De jongen in kwestie is wellicht ‘bad, but he’s not evil’, en lang genoeg om tegen hem op te kunnen kijken. Ook hier wordt weer heel wat afgekletst. “Is he a good dancer? What do you mean, is he a good dancer? Well, how does he dance? Close. Very, very close…”
‘shout’
We zochten eigenlijk naar ‘Twist and Shout’, wat de b-kant was van ‘Give Him a Great Big Kiss’, maar kwamen per ongeluk deze tegen. Het origineel was van The Isley Brothers en in de versie van Lulu werd het een werreldhit. Leuk om te zien wat The Shangri-La’s ervan gemaakt hebben.
‘maybe’
Er bestaan twee versies van ‘Maybe’, eentje die traag is (en vaak zo op verzamel-cd’s is beland) en eentje met de ‘correct speed’. We kiezen hier voor de slome versie, want die is meeslepender. En zieliger, want dit gaat over een meisje dat zich elke avond biddend in slaap huilt omdat haar liefje ervandoor is.
‘out in the streets’
Ook dit lied gaat over een bad guy, die speciaal voor The Shangri-La’s besluit om te stoppen met zijn leven als bendelid en zelfs zijn smerige laarzen uitschopt. Maar ja, wat blijft er dan over? Een sukkel die je het liefst nooit had ontmoet.
‘i can never go home anymore’
Listen. Does this sound familiar? You wake up every morning, go to School every day, spend your nights on the corner just passing the time away. Your life is so lonely like a child without a toy. Then a miracle-a boy. And that's Called "glad." Now my mom is a good mom and she loves me with all her heart. But she said I was too young to be in love and the boy and I would have to part. And no matter how I ranted and raved, I screamed, I pleaded, I cried-she told me it Was not really love but only my girlish pride. And that's called "bad."
Hoe dit afloopt? Al even slecht. Want het meisje loopt toch weg van huis, haar moeder vereenzaamt en de engelen nemen haar tot zich. En dat terwijl het meisje er allang was achtergekomen dat die jongen niks voor haar was. Haar moeder had al die tijd gelijk en nu kan het meisje helemaal nergens meer naar toe. And that's called sad...
‘sophisticated boom boom’
The Shangri-La’s kwamen uit Queens, destijds nog een ruig deel van New York City. In het intro van ‘Sophisticated Boom Boom’ praatzingt de leadzangeres in een fraai straataccent over een avond dat ze in de steek is gelaten door haar date, waarna ze plotseling muziek hoort. Die blijkt uit een sjiek club te komen waar de meisjes ‘formals’ dragen en de jongens ‘ties’. Iedereen staat netjes in de maat te dansen en de zangeres besluit een jongen bij zijn lurven te grijpen voor een lesje ‘sophisticated boom boom’. “Take two steps forward and shake your hips.”
‘past, present and future’
Tot slot dit fraaie staaltje liefdesverdriet. Beethovens ‘Maanlichtsonate’ vormt het bed vol violen waarop een verdrietige Shangri-La terugblikt op een liefde die is teloorgegaan. Het is een van de droevigste ballads ooit gezongen door een meidengroep.
Vorige keer:
