Tim van Erp stapt ondanks zijn rijangst achter het stuur en ontdekt hoe veilig rijden kan voelen

Een bestuurder met rijangst op pad sturen in de veiligste Volvo ooit ontworpen: een betere manier om te testen hoe veel geruststelling de geavanceerde eigenschappen van deze auto brengen, bestaat niet. Journalist Tim van Erp neemt de proef op de som.

Nooit had ik verwacht een journalist te worden die wordt gebeld om iets over autorijden te schrijven, maar here we are.  Vorig jaar maakte ik voor Het Parool een verhaal over mijn rijangst. Niet eerder kreeg ik zo veel reacties op een stuk: een hoop mensen herkenden zich in mijn zenuwen achter het stuur. Niet gek, want in Nederland hebben bijna een miljoen personen een bepaalde mate van amaxofobie, zoals het ook genoemd wordt. Op een kerstborrel met mediacollega’s werd ik al herkend als ‘die journalist van de rijangst’. En nu mag ik voor Winq op pad in de veiligste Volvo ooit ontworpen: de EX90. 

De hamvraag: hoe bang ben ik nog als de auto een groot deel van mijn zorgen kan wegnemen? Ik haalde mijn rijbewijs zeventien jaar geleden op het Limburgse platteland, ging studeren in Amsterdam en reed nauwelijks nog. Tot het onvermijdelijke moment waarop ik niet meer achter het stuur durfde te kruipen. Laat staan in die drukke chaotische hoofdstad, waar ik nog steeds woon. Voor het Parool-stuk nam ik een opfrisrijles, en erna nog een paar. In een schakelauto de ring en de grachten op. Doodeng, maar ik had het veel eerder moeten doen. Waar mijn motor in les één nog tal van keren afsloeg en ik in les twee op de snelweg een paniekaanval ternauwernood kon onderdrukken, toerde ik in les zes zonder problemen door Amsterdam en omgeving.

Sindsdien heb ik verschillende ritjes gemaakt. Wel in een automaat: schakelen brengt voor mij een enorme dosis extra stress met zich mee. Vooral door het optrekken. Bovendien is een van mijn voornaamste euvels hoeveel er tegelijkertijd gebeurt: je ogen, voeten en handen zijn elk met iets anders bezig, en het gedrag van alle verkeersdeelnemers om je heen is onvoorspelbaar. Daar speelt de EX90 goed op in. Daarnaast is deze Volvo een automaat. Dat geeft rust: ik voel me opvallend minder gespannen dan normaal. Geen klamme handjes of zweetoksels – vrij uitzonderlijk.

Deze testrit had kunnen voelen als die keer dat ik de destijds nieuwe Efteling-achtbaan Baron 1898 mocht uittesten met een camera op m’n gezicht gericht. Maar het is anders: ditmaal gaat het niet om meegenieten van mijn angst (je mag er best om lachen, doe ik zelf ook), het gaat juist om me veilig voelen. En dat voel ik me. Zodra ik zie welke functies de Volvo heeft die helpen bij potentieel stressvolle handelingen als achteruit inparkeren en invoegen, rij ik tamelijk beheerst het parkeerterrein af.

geruststellende driehoek 

De auto is een flinke bak, dat is wennen op smalle weggetjes. Maar hij geeft daardoor wel een enorm solide gevoel. En dankzij de rijstrookassistent stuurt-ie vanzelf bij als ik te ver naar links of rechts zit.

Op diezelfde smalle wegen is het lastig keren. Al vrij snel rijd ik rechtdoor waar ik rechtsaf had gemoeten. Dankzij camera’s met een zeer nauwkeurig 360°-beeld van de omgeving, die zowel de richting van de banden als het aantal centimeter tot de struik of stoeprand achter je aangeven, maak ik in een mum van tijd rechtsomkeert. Een actie als achteruit fileparkeren, die ik bij voorkeur te allen tijde afstel, wordt dankzij deze snufjes zowaar een mogelijkheid.

Mijn rijangst kan soms irreële vormen aannemen. Dat leidt bijvoorbeeld tot heel overdreven in alle spiegels kijken en alsnog denken dat ik iets over het hoofd gezien heb. Vooral op de snelweg speelt zoiets op. Maar niet vandaag. In mijn linkerbuitenspiegel licht dankzij de geavanceerde BLIS (Blind Spot Information)-techniek een rode driehoek op wanneer er een voertuig in mijn dode hoek zit. Helder: niet inhalen. Wanneer de driehoek verdwijnt, is de kust veilig. Een geruststellende bevestiging voor een zenuwpees als ik. (Ik kijk óók zelf nog in mijn dode hoek, maakt u zich geen zorgen. Alleen niet meer zeven keer.)

wake-upcall

Aan de one pedal drive-optie, waarmee het mogelijk is met één pedaal zowel te gassen als te remmen, moet ik iets te zeer wennen. Een handeling minder: an sich heel fijn. Het lijkt me een prettige functie wanneer je op een rustige weg tuft. Maar voor een chauffeur die zo weinig rijdt als ik brengt het iets extra’s met zich mee om aan te denken. Ik ben bang dat ik vergeet dat ik met dezelfde voet vaart minder, daardoor het pedaal loslaat en onverwacht vol op de rem ga.

Dat is dan ook meteen de enige functie van de EX90 die in mijn geval niet bijdraagt aan mijn geruste gevoel. Verder heb ik zelden zo ontspannen in een auto gezeten. De wagen heeft zelfs een zogeheten Driver Understanding System, dat via oogsensoren kan herkennen wanneer de bestuurder afgeleid, vermoeid of op een andere manier onoplettend is. Nóg een angst die wordt weggenomen. Natuurlijk vind ik sommige dingen heus nog spannend: invoegen en inhalen op de snelweg, langs elkaar moeten op smalle wegen, fietsers voor en naast je auto. Niet alles gaat vandaag per se sierlijk, maar het gaat in elk geval wél zonder paniek. Een halfjaar geleden had ik me dat niet kunnen voorstellen.