Songfestivalwinnaar JJ blikt terug: “Winnen voelde letterlijk als een golf van liefde”

De 24-jarige Johannes Pietsch, beter bekend als JJ, won dit jaar het Eurovisie Songfestival met zijn opera-popballad 'Wasted Love'. Op vrijdag 26 september treedt hij op tijdens de Winq Awards! In dit exclusieve interview deelt hij zijn ervaringen achter de schermen, zijn muzikale reis en zijn visie op representatie en queer zichtbaarheid.

Allereerst: gefeliciteerd met je overwinning! Vorig jaar deden er verhalen de ronde dat de sfeer backstage nogal intimiderend kon zijn. Hoe heb jij dat ervaren?

“Dit jaar was het echt ontzettend goed geregeld. Petje af voor Zwitserland, ze hebben het fantastisch gedaan. We hadden twee backstage zones: een ‘verbonden’ zone en een ‘niet-verbonden’ zone. Al onze kleedkamers zaten in die laatste. Geen telefoons, geen camera’s, gewoon een veilige plek waar je even je benen kon strekken en op adem kon komen. Het was een druk schema, hectisch zelfs, maar die ruimte gaf echt rust. En het was ook heel leuk om daar gewoon te chillen met de andere deelnemers. Heel lief allemaal.”

Ik zag een foto waarop je de Noorse en Maltese deelnemer een knuffel geeft. Heb je vriendschappen overgehouden aan het festival?

“Ja, zeker weten! Vooral met Kyle uit Noorwegen, Sissal uit Denemarken, Miriana uit Malta en Claude uit Nederland. We hebben echt een band opgebouwd en zitten samen in een WhatsApp-groep. We zijn de ‘Beauty Blenders’. Die naam is ontstaan tijdens een van onze livestreams en hij is blijven hangen. Dus zo noemen we ons clubje nu.”

Wat betekent Pride voor jou, persoonlijk?

“Voor mij is Pride: vrij kunnen leven, gelukkig zijn met wie je bent en trots zijn op jezelf – zelfs als het leven tegenzit. Het is niet alleen maar feest; het is ook erkenning. Trots zijn op wie jij bent als persoon en op wat je representeert. Dat probeer ik ook altijd uit te dragen.” 

Jij bent nu de derde queer Songfestivalwinnaar op rij. Wat zegt dat volgens jou over de staat van representatie in Europa?

“Ik denk dat het laat zien dat er echt meer acceptatie is gekomen. En dat is prachtig, want het Songfestival is een plek voor iedereen. Iedereen hoort erbij. Dat ik de derde queer winnaar op rij ben, maakt me enorm trots. Het voelt alsof we iets aan het verschuiven zijn.” 

Tegelijkertijd mochten artiesten dit jaar geen vlaggen van niet-deelnemende landen tonen – inclusief pridevlaggen. Hoe voelde dat voor jou?

“De regels van de EBU waren duidelijk en werden ook gerespecteerd. Gelukkig deed het publiek het werk voor ons – ze zwaaiden met alle vlaggen, ook pridevlaggen. Dat gaf zo’n goed gevoel om te zien.” 

Zou je zelf een pridevlag op het podium hebben meegenomen als dat had gemogen?

 “Vanaf het begin heb ik de queer community vertegenwoordigd – iedereen wist al dat ik queer ben. Voor mij was dat voldoende. En het was fijn dat de regels helder waren, dan ontstaan er geen spanningen achter de schermen. Maar ja, representatie blijft belangrijk – en gelukkig was die er.” 

Over je performance: alles moet in drie minuten, maar het is zó intens en emotioneel. Wat gebeurde er met je toen je van het podium afkwam?

“Ik was echt euforisch en opgelucht. Het waren maar drie minuten, maar die drie minuten voelden als het hoogtepunt van maanden werk. En toen ik van het podium liep, kwam alles eruit. Ik moest huilen. Pure opluchting, maar ook trots. Alles wat we erin gestopt hadden, dat was het waard.” 

Je hebt wel eens gezegd dat ‘Wasted Love’ gebaseerd is op een echte relatie. Gebruik je die herinnering bewust om die emotie op te roepen tijdens een optreden?

“Ja, elke keer weer. Vlak voor ik op ga, herbeleef ik die relatie in mijn hoofd. Dan voel ik alles weer, zoals het toen was. Het is moeilijk, maar ook nodig. Het hoort bij mijn verhaal, en het helpt me om het nummer met echte emotie te brengen.” 

Laten we het over je stem hebben. Je stijl is zo technisch en emotioneel – ben je elke ochtend bang dat je stem er niet is?

“Haha, ja, dat herken ik! Elke ochtend doe ik meteen lip trills – brrrrrr – om te checken of er überhaupt iets uitkomt. Als het klinkt, laat ik het weer even rusten. Dan koffie, thee, ontbijt. Daarna opnieuw opwarmen, vaak in de douche. Soms duurt het een uur, soms twee, maar uiteindelijk komt m’n stem altijd wel terug.”

En zijn er ochtenden dat je denkt: nope, vandaag gaat het ’m niet worden?

“Zeker. Maar dan weet ik dat ik gewoon extra tijd moet nemen. Die stem komt wel. Het is een kwestie van geduld. Warm-ups, ademhaling, rustig aan. Dan lukt het meestal alsnog.”  

Je krijgt natuurlijk een enorme bak reacties – zowel liefde als kritiek. Lees je alles?

“Ik probeer door mijn DM’s te gaan, maar het is zó veel nu! Wat ik vooral voel, is liefde. In de arena was het overweldigend – het voelde letterlijk als een golf van liefde die over je heen spoelt. Online ook. Het is echt hartverwarmend.” 

En negatieve reacties? Doet dat je iets?

“Nee. Die glijden van me af. Iedereen heeft een mening – en dat is oké. Soms zijn negatieve comments gewoon grappig, hoeveel moeite mensen doen om negativiteit te verspreiden. Maar het raakt me niet. En eerlijk, de liefde is zo veel groter dan de haat. We vergeten dat soms, maar het is echt zo.” 

Even over de bookmakers – je stond op twee, maar die voorspelling zegt niet alles, want België stond heel hoog maar haalde de finale niet… Gaf die voorspelling extra druk?

“Ik keek er zelf niet naar, maar mijn familie hield het in de gaten. ‘Je bent 1% gestegen!’ kreeg ik dan te horen. Dus ik wist het wel. Er was wel wat druk, zeker omdat ik intern geselecteerd was. Mensen wisten niet wat ze konden verwachten. Maar de pre-party’s hebben me echt geholpen. Daar voelde ik: mensen vinden dit echt mooi. Dat gaf rust.”

Wat is jouw allereerste Eurovisie-herinnering?

“2014, toen Conchita Wurst won. Dat was mijn eerste keer kijken – en meteen dat moment van trots en acceptatie. Het was voor het eerst in 47 jaar dat Oostenrijk won! Toen wist ik: dit wil ik ook. Niet alleen voor mezelf, maar voor mijn land. Ik wil laten zien hoe mooi Oostenrijk is. En nu mogen we weer hosten – de 70e editie nog wel. Ongelooflijk.”

Wie waren jouw favorieten dit jaar?

“Zeker Sissal uit Denemarken. Haar nummer is zo’n heerlijke Euro-pop track – zij was mijn favoriet. We praten nog elke dag.”

Ik hoorde dat ze met stemproblemen kampte?

“Ja, ze was ziek, maar daar was tijdens haar optreden niets van te merken. Ik zei nog tegen haar: ‘Girl, ik hoorde er echt niks van!’ En zij: ‘Nee joh, m’n stem was een ramp!’ Maar ze deed het fantastisch. Echt een powervrouw.” 

Wat kunnen we de komende tijd van je verwachten?

“Nieuwe muziek! We hebben al een nummer klaar, en na de promotour gaan we weer schrijven. De klassieke, operatische sound blijft – dat is wie ik ben. En ik heb al wat shows gepland: oner meer Vienna Pride, London Pride en de Winq Awards op 26 september! Deze zomer gaan we dus ook de studio in.” 

En misschien een collab met Sissal?

“Dat zou ik geweldig vinden!” 

Of een hele ‘Beauty Blenders’-reünie, als een soort Eurovision Super Group?

“Yes please. Dan worden we de nieuwe Spice Girls, haha!”

Vooraf werd de redactie medegedeeld dat JJ geen vragen zou beantwoorden over de deelname van Israël.