Lost Boys & Fairies, een Britse dramaserie over twee jongens die een kind willen adopteren

Andy en Gabe kunnen hun geluk nauwelijks bevatten in Lost Boys & Fairies, een Britse dramaserie over twee jongens die een kind willen adopteren. Winq sprak de schrijver en hoofdrolspelers. 

Zelden maakte een Britse dramaserie over lhbtqia+-personen zoveel reacties en emoties los als Lost Boys & Fairies. Welke reviews of recensies je ook leest – op IMDB, op queer fora of in de Britse kranten – de superlatieven vliegen je om de oren. “Eindelijk,” zucht iemand op X, “eindelijk vertelt iemand mijn verhaal.” “De tranen biggelden over mijn wangen”, schrijft een ander. Kortom, de serie laat weinig kijkers onberoerd.

Dat de reacties weleens intens zouden zijn, beginnen de hoofdrolspelers en schrijver al voorzichtig te vermoeden enkele dagen voor de Britse tv-première. Sion Daniel Young, Fra Fee en Daf James (we spreken ze alle drie tegelijkertijd via Zoom) hebben op dat moment nog maar een handjevol screenings achter de rug voor de Britse pers en voor cast en crew. Maar, de eerste reacties zijn positief, hartverwarmend en soms overweldigend.

“Als ik er zelf niet in had meegespeeld, zou ik ongetwijfeld ook zo’n reactie hebben gehad”, zegt Fra Fee, accountant Andy in de serie en al sinds zijn studententijd uit de kast. “Toen ik het script voor het eerst las, werd ik zowat weggeblazen door de pure schoonheid ervan. Alsof de liefde en het plezier van het papier spatten. Geweldig dat zoveel kijkers dezelfde connectie voelen.”

Lost Boys & Fairies vertelt het verhaal van Gabriel en zijn partner Andy, twee dertigers uit Cardiff die elkaar ooit leerden kennen in een nachtclub. Ze hebben een stabiele en liefdevolle relatie. “Maar, getrouwd zijn ze niet,” vertelt Fee, “want dat vindt Gabe iets wat hetero’s doen; als ze door hun gespreksstof heen zijn.”

een nieuwe kijk op de wereld

Het adopteren van een kind voelt als een natuurlijke en logische volgende stap in hun relatie. “Maar waar Andy en met name Gabe niet voldoende rekening mee hebben gehouden, is dat het adopteren van een kind talloze gevoelens oproept en allerlei emoties losmaakt. Er staat Gabe dan ook nogal wat te wachten”, ” vertelt Daf James, die het scenario schreef. James spreekt uit ervaring: acht jaar geleden adopteerden zijn echtgenoot en hij hun eerste kind, daarna volgden er nog twee adoptiekinderen. “Toen we het adoptieproces begonnen, veranderde dat mijn wereld voorgoed. Dat gold niet alleen voor mij persoonlijk, maar ook voor mij als kunstenaar. Ik had zóveel emoties, zoveel gevoelens. Mijn identiteit veranderde volledig, net als mijn kijk op de wereld. Dit alles wilde ik in een dramaserie verwerken. Omdat adoptie op tv vaak ongeloofwaardig wordt weergegeven.” 

Het schrijven van de driedelige serie was een lang en moeizaam proces. Maar uiteindelijk kreeg de toneelschrijver het groene licht van de BBC, die Lost Boys & Fairies zelfs moedig op primetime programmeerde. “Toen de BBC zei dat ze de serie wilden uitzenden op BBC ONE, was ik echt enthousiast en verbaasd dat ze er zo serieus voor gingen”, vertelt James, die zijn sporen al ruimschoots heeft verdiend met talloze Welshe theaterproducties. “Ik had gedacht dat de serie op een veel kleinere zender zou verschijnen, gezien de onderwerpen adoptie en ‘queer parenting’ en het feit dat er veel Welsh wordt gesproken. Maar de BBC was vastberaden. Maar laten we wel wezen, er moét natuurlijk ook gewoon een primetime drama zijn over dit onderwerp, klaar. Tegelijkertijd besef ik dat ik in mijn eigen bubbel leef, net als veel anderen. Er zullen ongetwijfeld mensen zijn die dit onderwerp verschrikkelijk ingewikkeld en uitdagend vinden en een andere visie op de wereld hebben dan ikzelf. Maar juist daarom hóórt de serie daar! Televisiedrama heeft zoveel power. Als we mensen kunnen overtuigen om aandacht te besteden aan onderwerpen die ze normaal gesproken negeren, dan is dat alleen maar winst.”

chemie

Toch was het nog best even schakelen voor de acteurs. Young en Fee ontmoetten elkaar pas één dag voor het doorlezen van de scripts. Maar met zulke topacteurs was het volgens de regisseur en schrijver niet nodig om proefscènes te draaien, vandaar dat ze meteen begonnen. Het maakt de chemie tussen de twee acteurs bepaald niet minder, die stráált van het scherm.

“Sion en ik hadden elkaar echt nog nooit ontmoet”, lacht de Noord-Ierse Fee. “Ondanks dat we een vergelijkbare achtergrond in het Londense theater hebben en een aantal gemeenschappelijke vrienden. Vandaar dat we eerst een hapje zijn gaan eten.”

“Fra en ik vonden het allebei ontzettend belangrijk dat de relatie tussen Andy en Gabe geloofwaardig zou zijn”, haakt Young in. “We hebben daar allebei veel zorg en aandacht aan besteed. Bovendien konden we het meteen prima met elkaar vinden. Ik wil niet zeggen dat de scènes helemaal geen moeite hebben gekost. Maar het wordt een stuk gemakkelijker als je zoveel plezier hebt met elkaar.” Woorden waar Fee zich gelijk in herkent. “We werden snel vrienden door het wachten en hangen op de set. Overigens praten mensen over chemie alsof dat iets is waar je aan zo kunnen werken. Onzin. Het is er, of het is er niet.”

schaamte

Behalve dat de serie een goed beeld geeft van wat er allemaal komt kijken bij het adopteren van een kind, zoals de vele procedures, gaat Lost Boys & Fairies uitgebreid aan de slag met thema’s als identiteit, queerness, de Welshe taal en rouw. Maar waar de miniserie pas écht onder je huid gaat zitten, is de wijze waarop deze de onderwerpen schaamte, onderdrukking en zelfhaat behandelt. Onderwerpen die nog maar zelden zo onverbloemd en ongezouten in een primetime televisiedrama aan de orde zijn gekomen.

“Het hele adoptieproces daagt Gabe uit om de demonen die hij jarenlang heeft weggestopt eindelijk onder ogen te komen”, zegt Young. “Hij wordt gedwongen naar zichzelf te kijken, naar zijn relatie met zijn vader, naar wie hij was als tiener en naar de dingen die hij toen heeft meegemaakt.” “Er zijn absoluut dingen die Gabe en ik uit onze jeugd gemeen hebben”, zegt James desgevraagd. “In mijn jeugd, in de jaren tachtig, woonde ik in Wales en ging ik soms wel twee keer per dag naar de kerk. Ik geloofde in de hel en in Satan. En ik was een queer kind in de tijd dat Margaret Thatcher op haar ‘troon’ zat en Section 28 afkondigde [Sectie 28, zoals het deel van de Engelse wet ging heten, verbood het voor overheden om “opzettelijk bevorderen of het publiceren van materiaal met de bedoeling homoseksualiteit aan te moedigen”- red.]. Wat ik zo schandelijk vind, is dat het normáál was in die tijd. En generaties mannen hebben daar nog altijd last van. Trauma manifesteert zich in een divers spectrum van gedragingen – verslaving, competitie, perfectionisme, zelfs de drang om naar de sportschool te gaan. Allen echoën ze dezelfde boodschap: ik ben niet goed genoeg, ik ben het niet waard. Voordat je als ouder aan de slag kunt, zul je die ‘rotzooi’ uit het verleden moeten verwerken. Je eigen jeugd onder de loep moeten nemen om de vader of moeder te worden die dat kwetsbare adoptiekind nodig heeft. En dat is echt niet altijd gemakkelijk.”

Sinds 28 juli wekelijks te zien op NPO 3 en NPO Start en voor betalende abonnees vanaf 25 juli in zijn geheel te streamen op NPO Start.