Laura is een jonge mantelzorger: “Ik weet dat mijn moeder de zorg niet alleen aan- kan, maar wil mijn eigen leven gaan leven”

Hoe maak je ruimte voor je eigen leven als bijna alle aandacht uitgaat naar een familielid? We spraken met Laura (24, zij/hun) over zorg dragen, zorgen maken en zorg missen.

“Rond mijn zevende ben ik in de rol van tweede ouder beland. Toen mijn ouders scheidden, verdween mijn vader uit beeld. Mijn broers neemt hij twee keer per jaar mee naar McDonald’s, ikzelf heb op mijn twaalfde het contact met hem verbroken.

Mijn jongere broer heeft een motorieke stoornis; de oudere een meervoudige beperking. Door zuurstoftekort bij zijn geboorte heeft hij hersenschade opgelopen. Hij zit in een rolstoel, is slechtziend, niet zindelijk en heeft autisme, een ontwikkelingsachterstand en een vorm van epilepsie waaraan hij kan sterven. Het is een heel pakket, maar als kind nam ik het zoals het was. Nu denk ik: bizar, dat ik het als negenjarige een normale gedachte vond dat mijn broer elk moment kon overlijden.

Mijn jongere broer droeg als kind vaak jurkjes. ‘Misschien ben je wel homo en weet je dat nog niet’, zei ik hem. ‘Of misschien ben jij wel lesbisch’, reageerde hij. Nou, dat was het geval. Ik had het eerst moeilijk met die gevoelens, maar in filmpjes van gay YouTubers zag ik hoeveel liefde er was binnen de community. Op mijn achttiende kwam ik uit de kast, eerst als biseksueel, twee jaar later als lesbisch. Ik denk dat er op het vlak van mijn genderidentiteit ook iets uit te zoeken valt, maar voel me emotioneel nu niet stabiel genoeg om dat ruimte te geven.

Ik heb net mijn studie pedagogiek afgerond en merk dat ik eraan toe ben om uit huis te gaan, al is dat een moeilijke beslissing. Mijn moeder vindt het erg eng. Ik weet dat ze het niet alleen aankan, dus we zoeken momenteel naar hulp van buitenaf. Ik wil er voor haar zijn, maar ik wil ook mijn eigen leven gaan leven.

Toen ik jonger was, had ik geen behoefte aan contact met kinderen die hetzelfde meemaakten, ook al stelde mijn moeder dat voor. Ik dacht het niet nodig te hebben. Als ik andere jonge mantelzorgers iets aan kan raden: zoek dat juist op. Ik heb nu een vriendin met een zusje die een lichtverstandelijke beperking heeft en zij begrijpt mijn situatie echt op een ander niveau.”