regenbooggedicht

Babeth Fonchie Fotchind

“Ik wilde de liefde tussen twee vrouwen vangen op een heel alledaagse manier”

Lees hier het regenbooggedicht van Babeth Fonchie Fotchind

Babeth Fonchie Fotchind.
Leestijd: 2 min

Babeth Fonchie Fotchind schreef dit jaar in opdracht van de CPNB het Regenbooggedicht ‘waar wij’. “Voor mij is dit gedicht een kraal aan een lange ketting: iedere Regenboogdichter voegt iets toe.” 

1) wat wilde je overbrengen met ‘waar wij’? 

“Het is een gedicht over een liefde tussen twee vrouwen, maar ik heb geprobeerd die liefde op een heel alledaagse manier te vangen. Alsof het vanzelfsprekend is. Dat zou het ook moeten zijn, maar in de maatschappij is dat helaas niet altijd zo. Daarom heb ik het gaandeweg toch expliciet gemaakt: dit is een verhaal over twee vrouwen. Tegelijkertijd draait het om het universele: verlangen, samenzijn, een relatie.” 

2) waar staat de groene bank in jouw verhaal symbool voor? 

“De groene bank in het gedicht staat voor iets kleins, iets herkenbaars. Het is een concessie die je doet uit liefde. Dat maakt het menselijk en dichtbij. Ik hoop dat mensen uit de queer community zich herkennen in dit gedicht. Dat ze gewoon eens een liefdesgedicht lezen dat voor hén is geschreven, zonder dat er meteen strijd of trauma aan vast zit.” 

“er is veel politieke en maatschappelijke spanning, maar zie dat mensen zich uitspreken, niet weglopen”

3) hoe was het om gevraagd te worden voor deze opdracht? 

“Ik vond het meteen leuk, ook omdat het een heel open opdracht was. Er waren geen harde richtlijnen, behalve dat het gedicht op een A4’tje moest passen. Dat gaf me veel vrijheid. Ik denk dat kunst zichzelf vaak aan je toont, en dat was ook hier zo: op een gegeven moment wist ik precies welke richting het op moest. Voor mij is dit gedicht een kraal aan een lange ketting: iedere Regenboogdichter voegt iets toe.” 

4) welke zorgen heb je als maker over de queer community vandaag de dag? 

“Er is zo veel politieke en maatschappelijke spanning. Mensen proberen verworven rechten terug te draaien. Dat baart me zorgen. Ik heb meegemaakt dat het huwelijk eindelijk voor iedereen werd opengesteld, maar ook hoe onze vrijheid sindsdien weer onder druk is komen te staan. Tegelijkertijd zie ik dat mensen zich uitspreken, niet weglopen. Ik hoop dat we die kracht van onze community ook inzetten voor mensen die gemarginaliseerd worden.” 

5) met welk regenboogboek heb jij een bijzondere band? 

“Fair Play van Tove Jansson. Het is een klein boekje met korte verhalen over twee vrouwen die samen leven, reizen, kibbelen. Niets groots of dramatisch, gewoon het dagelijks leven. Dat vond ik zo mooi. Het is herkenbaar, teder, zonder dat er nadruk ligt op het feit dat het om twee vrouwen gaat. Dat alledaagse vind ik heel krachtig.” 

Babeth Fonchie Fotchind (1993) is jurist en dichter en werd door de Volkskrant verkozen tot literair talent. Haar dichtbundel Plooi verscheen in juni 2022 bij Uitgeverij De Geus en ontving lovende recensies.

Op zaterdag 19 juli draagt Babeth haar gedicht live voor in de Nieuwe Kerk in Amsterdam tijdens de Pride Talk van Petra de Sutter, rector Universiteit van Gent, en daarvoor de eerste transgender vicepremier van Europa. Tickets à €7,50 zijn verkrijgbaar via nieuwekerk.nl.

waar wij

van hoge plafonds droomde ik, een gelijkmatige lichtinval vanuit het noorden
jij van een groene bank, misschien twee parkieten die overdag
vrij door het huis vliegen

niemand kent deze kosmos behalve wij
en de mens die dit gedicht leest en nog eens 

in de eerste kringloopwinkel vonden we onze groene velours driezits
dat was geen toeval maar had zo moeten zijn
zoals hoe jouw hand exact om mijn borst past

deze bank is het vertrekpunt voor onze dagen
buiten op de magere brug staand of een willekeurige brug in een andere stad
het mag ook in een park maar wel stop ik mijn vinger, nat,
in jouw oor en lach breed. als teken van vergiffenis
plaats jij je lippen op de mijne 

iedereen mag ons zien
zij die eenzelfde genegenheid kennen
zij die haar schuwen of vreemd zijn
niet omdat wij twee vrouwen maar omdat wij twee mensen
die kozen voor de goedkopere plakplinten met de belofte
dat als het folie loslaat we het meteen herstellen
onze pantoffels zullen niet kleven zoals de sokjes
die ik van mijn moeder kreeg, niet vuil zijn
jij en ik hebben oog ook voor het stof
boven op de hanglamp die van je vader is geweest

de mensen die ons zien mogen denken dat we geen plek hebben
en daarom op een brug traag durven kussen
maar wij weten van de ruimte buiten, het licht tasten en van de groene bank
die altijd op ons wacht thuis 

Powered by Labrador CMS