‘Baby’ is een rauw en teder portret van een jongen die hunkert naar liefde en erkenning

In Baby belandt een Braziliaanse tiener in een destructieve relatie met een oudere sekswerker. “Identiteit, klasse en seksualiteit raken met elkaar verstrengeld in een verhaal dat langzaam onder je huid kruipt.”

Hoe overleef je als jonge queer in een wereld die jouw bestaan liever ontkent? In Baby childert regisseur Marcelo Caetano een rauw en teder portret van een jongen die hunkert naar vrijheid, liefde en erkenning in een Brazilië dat nog altijd worstelt met geweld, machismo en homofobie. Caetano’s tweede speelfilm na het poëtische Body Electric (2017) duikt diep in de wereld van Braziliaanse jongeren aan de rafelranden van de stad. Identiteit, klasse en seksualiteit raken met elkaar verstrengeld in een verhaal dat langzaam onder je huid kruipt.

onhaalbaar verlangen

De film volgt de achttienjarige Wellington – indrukwekkend en ingetogen gespeeld door João Pedro Mariano – die wordt vrijgelaten uit een jeugdgevangenis. Zijn ouders zijn spoorloos verdwenen en een bestaan op straat lijkt voor hem onvermijdelijk. Maar dan ontmoet hij Ronaldo (Ricardo Teodoro), een ogenschijnlijk zelfverzekerde sekswerker van in de veertig die hem introduceert in een wereld van feest, geld en verleiding. Wat begint als een seksueel geladen vriendschap, ontwikkelt zich tot een intense, destructieve relatie, waarin genegenheid en machtsspellen steeds meer door elkaar heen lopen. De aantrekkingskracht tussen Ronaldo en Baby – zijn bijnaam, ontleend aan zijn jeugdige gezicht – is gelaagd. Ronaldo belichaamt voor Baby niet alleen seksuele vrijheid, maar ook volwassenheid, onafhankelijkheid en status. Dit bijna onhaalbare verlangen maakt de film krachtig en tragisch tegelijk, want net als Baby denkt te weten wie hij is en wat hij wil, glipt alles weer door zijn vingers.

gevangen in een web 

Waar veel coming-of-ageverhalen draaien om het vinden van een vaste identiteit, kiest Baby juist voor twijfel. De seksualiteit van de hoofdpersonages is fluïde en moeilijk in woorden te vangen – net als in het echte leven. Seks is soms liefde, soms afleiding, soms een ruilmiddel. Regisseur Caetano oordeelt niet, maar kijkt scherp naar machtsverhoudingen, sociale verschillen en emotionele impact. 

Waar Ronaldo zijn seksualiteit vrij lijkt te kunnen uitdragen, zit Baby gevangen in een web van afhankelijkheid en jeugdtrauma’s. Zijn lichaam wordt voortdurend bekeken, niet uit liefde, maar uit gewin en geilheid. Daarmee is Baby onder meer een film over hoe jonge queer mensen zich staande proberen te houden in een wereld die hen seksualiseert, maar zelden echt wil begrijpen.

onmiskenbare erotiek

Marcelo Caetano behoort tot een generatie Braziliaanse makers die queer cinema niet beschouwt als genre op zich, maar als noodzakelijke weergave van de werkelijkheid voor de regenboogfamilie. In zijn films speelt het lichaam altijd een centrale rol – niet als oppervlakkig object, maar juist met een diepere sensuele en strijdbare betekenis. In Baby filmt hij de lichamen van zijn personages met respect, maar ook met een onmiskenbare erotiek. Zweetdruppels op een schouder, een hand op een buik, een terloopse glimp van een penis – het zijn deze details die de kijker dicht bij de personages brengen. 

Caetano laat scènes ademen en kiest bewust voor ambiguïteit in plaats van alles te benoemen en uit te leggen. Baby is geen simpel verhaal met een kop en een staart, maar een wervelwind van indrukken en gevoelens die samen een portret vormen van een jongen die tegen de klippen op volwassen probeert te worden.

een daad van verzet

Dat deze film überhaupt gemaakt is, mag een klein wonder heten. Baby werd grotendeels ontwikkeld tijdens het presidentschap van Jair Bolsonaro, een periode waarin lhbtiqa+-rechten in Brazilië zwaar onder druk stonden. Bolsonaro stond bekend om zijn openlijke homofobie, zijn anti-genderretoriek en het wegdrukken van vrijdenkende makers. De Braziliaanse queergemeenschap zag zich geconfronteerd met een toename van geweld, censuur en maatschappelijke uitsluiting.

In die context is deze film ook een daad van verzet. Door jonge queer mannen in beeld te brengen die verlangen, twijfelen, kiezen en falen, zonder hen te reduceren tot slachtoffer of stereotype, biedt Caetano een mooi eigen verhaal, waarin openlijk queer zijn niet alleen mogelijk is, maar ook complex en echt.

Nu Lula da Silva opnieuw president is, gloort er hoop op meer ruimte voor inclusievere kunst. Toch blijft de situatie voor veel queer makers onzeker. De internationale erkenning van films als deze – die onder andere te zien was op het filmfestival van Cannes – is dan ook van groot belang voor de zichtbaarheid van Braziliaanse queer cinema.

Baby is prikkelende, indringende en politiek relevant en zoekt de grenzen op van verlangen, mannelijkheid en queer identiteit. Met grote gevoeligheid toont Marcelo Caetano hoe queer jongeren hun weg moeten vinden in een wereld vol ongelijkheid, en in een verlangen naar verbinding. Baby vraagt niet om een oordeel, maar om empathie. En juist dát maakt de film zo krachtig.

 Baby is vanaf 22 mei te zien in de bioscoop.