Paul Morris over muziek, zijn roots en trots zijn op wie je bent

Als kind was Paul Morris (30) een buitenbeentje in Caracas, Venezuela. Zingen was zijn redding en eenmaal in Nederland bloeide hij op: hij was ambassadeur van Pride Amsterdam en in oktober verscheen zijn eerste EP: It Gets Better.

Wat kun je vertellen over je jeugd in Venezuela?
“Ik heb er tot mijn achttiende gewoond. De eerste woorden die in me opkomen zijn zon, veel natuur, lekker warm, eten, met mijn ouders elk weekend naar het strand, open zee, dolfijnen… Als ik eraan terugdenk, springen de tranen me in de ogen. Ik heb een kleurrijke en fijne jeugd gehad, maar tegelijkertijd was het soms best moeilijk.” 

Waar kwam dat door?
“Mijn moeder vertelde dat ik op mijn zevende mijn eerste zangpresentatie had op school. Ik zong ‘Part of Your World’ uit De kleine zeemeermin. Ik kwam huilend thuis, op school hadden ze me gay genoemd. ‘Weet je wat dat betekent?’, vroeg mijn moeder. Ik zei nee, en dat ik dat niet wilde zijn als anderen dat niet leuk vinden. De docenten waren heel beschermend en vriendinnen namen het voor me op. Dan riep zo’n voetbaljongen: ‘hij is homo’, waarop zij terug riepen: ‘nee, dat is hij niet.’ Daar voelde ik me dan weer schuldig over en het maakte me bang om uiteindelijk de waarheid te vertellen.” 

In wat voor gezin groeide je op?
“We woonden in een buitenwijk van Caracas. Mijn vader is in Venezuela geboren. Zijn ouders, een Engelse vader en een Spaanse moeder, verhuisden naar Venezuela en hij ging daar naar een Amerikaanse middelbare school. Mijn moeder is Nederlands-Dominicaans en groeide op in Suriname. Als kind was ik hoogblond en wit als sneeuw, op school scholden ze me uit voor gringo omdat ze dachten dat ik uit Amerika kwam. Gringo is een verbastering van ‘Green go’, waarbij ‘green’ staat voor het groen van het Amerikaanse leger en ‘go’ voor wegwezen. Ik was een buitenbeentje en worstelde daarbij ook nog met mijn homoseksualiteit.” 

In Venezuela heerst een machocultuur, hoe was het om daarin op te groeien?
“Als kind was zingen al mijn roeping dus dat ik daarmee werd gepest nam ik voor lief. Ik heb lang gevoeld dat mijn vader liever een ander soort zoon had gewild. Toen ik in Nederland ging wonen zag ik dat er ook lieve en zachtaardige heteromannen zijn, die heb ik in mijn jeugd gemist. Wat jammer is, want over het algemeen zijn latino’s ook warm en lief.” 

Hoe is je coming-out verlopen?
“Op mijn zeventiende heb ik het aan mijn dansdocent verteld. Dat ik het eindelijk met iemand kon delen was fijn. Maar pas in Nederland heb ik het aan mijn familie verteld, om te beginnen aan mijn oom. Pas na twintig minuten hyperventileren kwam het hoge woord eruit. In Nederland heb ik het eerste half jaar bij mijn opa in Ede gewoond. Die reageerde zo lief: ‘Denk je dat ik anders over jou zou denken? Nou, dat is niet zo. Ik hou van jou.’ Dat laatste zei hij bijna nooit tegen iemand.” 

Hoe verhoud je je nu tot je homoseksualiteit?
“Ik geniet ervan, ben er trots op. Ik ben nu helemaal op mijn gemak met mijn mannelijke en vrouwelijke energie en met het dragen van kleding van beide afdelingen. Ik gun het iedereen om deze vrijheid te voelen.” 

Voel je je nog verbonden met de queergemeenschap in Venezuela?
“Minder dan ik zou willen. Sinds ik weg ben, ga ik er altijd slechts kort op bezoek. Maar ik sta in contact met de pride-organisatie in Caracas en heb meegewerkt aan het Kings & Queens-project van dragqueen Snorella. Die maakte een fotoserie met queens in Venezuela. Het was mooi om alle plekken uit mijn jeugd zo terug te zien, dat raakte me echt.” 

Hoe ben je op het idee gekomen om in Nederland te gaan wonen?
“Ik wilde naar de VS, omdat al mijn muziekidolen daar vandaan komen. Dus daar wilde ik mijn dromen waarmaken. Mijn moeder zei dat ze me steunde, maar weinig wist van Amerika, behalve dat studeren daar veel duurder is dan in Nederland. ‘Maar je hebt een Nederlands paspoort’, zei ze. ‘Ga daarheen, kun je later alsnog naar de VS.’ Uiteindelijk ben ik blij dat ze me heeft gepusht. Ik heb de taal kunnen leren en heb mijn familie beter leren kennen.” 

Je carrière kwam een paar jaar terug abrupt tot stilstand na een heftig scooterongeluk. Wat heeft dat met je gedaan?
“Het heeft me flink aan het denken gezet over wat ik wil met mijn muziek. Ik lag in het ziekenhuis en besefte dat ik dood had kunnen gaan, en dan was er niets dat de wereld zou herinneren aan Paul Morris. Dat is zonde, dacht ik, waar wacht ik op? Niet lang daarvoor had ik meegedaan aan DanceSing, een talentenjacht op SBS6 die in 2019 werd uitgezonden. Daar werd ik neergezet als iemand met een latin achtergrond, dus ik dacht: ik word de volgende Ricky Martin en dan maak ik daarna wel de muziek die ik zelf echt leuk vind. Maar in het ziekenhuis kwam het besef dat ik dat meteen wilde doen. Een van de tracks die ik toen heb geschreven, was het prideanthem ‘Hide My Love’.” 

Voor ‘Hide My Love’ kreeg je afgelopen jaar een nominatie voor een Pepsi Video Award in Zuid-Amerika. Hoe is het lied daar terechtgekomen?
“Ik heb altijd een band gehouden met mijn geboorteland. Mijn manager/pr-agent in Venezuela, Mery Jane Navas, had een campagne opgezet waardoor het nummer en de video in onder anderen Venezuela, Miami, Panamá en Colombia werden gedraaid. Mery Jane adviseerde me het lied in te sturen voor de Premios Pepsi Music Awards 2023. We waren allemaal blij verrast dat ‘Hide My Love’ zover is gekomen omdat het a) een Engels nummer is en b) een queer thematiek heeft. Dat geeft mij hoop voor de acceptatie van seksualiteit buiten de heteronorm in Venezuela en ZuidAmerika.” 

Over pride gesproken: in Amsterdam was je vorig jaar een van de ambassadeurs. Wat betekent pride voor jou?
“Pride is voor mij dé plek en tijd van het jaar waarin iedereen zich het meest veilig kan voelen om zichzelf te zijn. Pride Amsterdam was ook het eerste grote podium van Nederland dat mij verwelkomd heeft na mijn deelname aan DanceSing. Pride Amsterdam heeft het warmste, liefste publiek dat ik ooit heb meegemaakt en daar zal ik ze eeuwig dankbaar voor zijn.” 

In oktober verscheen je eerste EP, die grotendeels gaat over de liefde, over hoop.
“Mijn EP It Gets Better is een boodschap van hoop voor iedereen die het nodig heeft. Ik maak muziek om terug te kunnen geven wat muziek mij gaf: een veilige haven, woorden die een spiegel waren van mijn gevoel toen ik dat niet kon verwoorden. Door middel van autobiografische popnummers belicht ik verschillende fases waarin een liefdesrelatie zich bevindt: spannende nieuwsgierigheid, piekerende onzekerheid, overweldigende verliefdheid en uiteindelijk de realisatie die ik iedereen gun: het komt goed, het wordt beter.” 

Wat kunnen we in de nabije toekomst nog meer van je verwachten?
“Een van mijn dromen is om Nederland te mogen vertegenwoordigen op het Eurovisie Songfestival. Ik zou het een eer vinden om Nederland, het land waar ik mij zo welkom voel, te vertegenwoordigen. Verder blijf ik natuurlijk muziek schrijven en maken, dat is mijn passie.”