recensie
‘Memory Dealers’ is een unieke, psychedelische trip
“Drugs, muziek en lichamen smelten in deze film samen tot één geheel”
In haar dystopische fantasyfilm Memory Dealers trakteert videokunstenaar Mila van der Linden kijkers op een heerlijke, visuele trip. “Vormgeving en engagement gaan bij Mila van der Linden hand in hand.”
Drama’s, komedies of documentaires: de cinema kent vele verschijningen. Maar als we het over genrefilms hebben, dan worden vooral films bedoeld die buiten deze gangbare categorieën vallen. Films die vaak een niche-publiek bedienen, zoals ultragewelddadige slashers, over the top horror, absurde scifi of dystopische fantasy. Films waarin makers buiten de lijntjes van de traditionele Hollywoodcinema kunnen kleuren, maar die toch herkenbaar genoeg blijven om in een genrehokje te passen. Kortom: een ultieme speeltuin van ideeën en vormen. Van oudsher levert dit dan ook films op die een viering zijn van alles wat buiten de gangbare norm valt.
In Nederland is de genrefilm niet heel groot. Filmopleidingen proberen studenten vooral klaar te stomen voor een rol in de commerciële filmwereld. Daar wilde Martin Koolhoven, zelfbenoemd genrefilmkenner, verandering in aanbrengen. Samen met de VPRO en het Filmfonds heeft hij zich tot missie gesteld de Nederlandse genrefilm een nieuw platform voor een breed publiek te geven door zes compleet nieuwe genrefilms op tv te laten zien, uiteraard voorzien van een inleiding door Koolhoven zelf.
Een van de meest interessante producties uit dit project is de fantasyfilm Memory Dealers, van Mila van der Linden, die eerder vooral korte films en videoclips maakte en ook muziek produceert onder de naam Mila V. Muziek staat in haar debuutfilm voorop – ze maakte eigenhandig de soundtrack – maar ook visueel is de film een feestje, met kleurrijke kleding, psychedelische decors en een bont gezelschap van vrienden voor wie genderfluïditeit een volstrekte vanzelfsprekendheid is.
Memory Dealers gaat over een groep vrienden onder leiding van BossBitch Teo die als rebellen op de vlucht moeten slaan om te ontsnappen aan 'The Great Rewind’. Dit is een plan van de overheid om iedereen te hersenspoelen en te voorzien van geprogrammeerde herinneringen, om zo ‘negatieve’ emoties als stress, angst en verdriet uit te bannen. Op het eerste gezicht lijkt dit een aardig streven, te vergelijken met een drugsroes bij het uitgaan die alle negatieve gevoelens voor een nacht doet verdwijnen, ware het niet dat deze mentale schoonmaakactie van iedereen apathische wezens maakt die volledig in hun eigen bubbel opgaan, waardoor echt contact zo goed als onmogelijk wordt.
Het mooie aan de film is dat Van der Linden de groep vrienden niet neerzet als mensen die tegen een uitgaansroes zijn. Integendeel, feesten en dansen zitten in hun DNA, maar dan wel op hun eigen manier, zonder opgelegde normen of conventies. Om het hersenspoelen tegen te gaan, ontwikkelen ze dan ook een tegengif: Joy Juice, dat met een pipet op de tong wordt gedruppeld. Het levert een heerlijke, visuele, psychedelische trip op, die je zelden op die manier in Nederlandse films ziet. Het doet denken aan ‘gay raves’, waarbij drugs, muziek en lichamen samensmelten tot één geheel, maar Memory Dealers gaat nog een stapje verder en voegt ook genderinclusie en -vrijheid toe aan die bedwelmende mix.
“deze film vormt bijna een nieuw (sub)genre op zich”
Vormgeving en engagement gaan bij Mila van der Linden hand in hand. In interviews omschreef ze haar filmdebuut dan ook als een uiting van “de eeuwige zoektocht naar balans in de rafelrandjes van extremiteit en grenzeloosheid.” Het leven krijgt pas kleur als je je wil verliezen in hedonisme om te ontsnappen aan de grauwe werkelijkheid en als je je eigen identiteit en seksualiteit wil vormgeven. Dat je hierin ook kunt doorslaan, is duidelijk, maar Van der Linden is er niet op uit om een moralistische film te maken. Hooguit één met een anti-moraal. Dat je op jezelf en op anderen moet letten, hoeft niet altijd expliciet te worden benoemd.
Met Memory Dealers zet Mila van der Linden niet alleen een razendknap gemaakte film neer, maar ook een die echt iets toevoegt aan de Nederlandse genrefilm door de manier waarop zij queerness laat zien. Het resultaat vormt bijna een nieuw (sub)genre op zich.
