Eurovisie Songfestival: alle Nederlandse inzendingen van deze eeuw gerankt

In de 21 keer die Nederland deze eeuw meedeed aan het Songfestival, zijn we zowel allerallerallerlaatste geworden in de Halve Finale én allereerste in de Finale. Deze twee liedjes en alles daartussenin hebben we nu voor je gerankt. Van De Toppers en Sieneke tot Anouk en Duncan Laurence: ze komen allemaal voorbij in dit 21e-eeuwse overzicht, inclusief de inzending van dit jaar.

22) 3JS – ‘Never Alone’ (2011)

Het is even slikken voor 3Js-zanger Jan Dulles als hij ziet hoeveel punten hun ‘Never Alone’ heeft behaald in de Halve Finale in 2011: dertien. Acht zijn afkomstig van België, vijf van Bulgarije en de rest van de landen geeft helemaal niks om het lied van de Volendammers. Het is dan ook net niets, en eindigen ze ook hier weer onderaan.

21) De Toppers – ‘Shine’ (2009)

Nederlanders kennen De Toppers natuurlijk als de ultieme feestvarkens die met gemak de Johan Cruyff Arena uitverkopen. Maar in het buitenland zien ze in 2009 drie vrachtwagenchauffeurs van middelbare leeftijd op het podium staan die zijn uitgedost alsof ze naar het vrijgezellenfeest gaan van een collega met een midlife crisis die is begonnen aan z’n tweede leg. En dan dat lied. “Saai, saaaaaaiii, SAAAAIIIII!I!I!II!!”

20) Sieneke – ‘Ik Ben Verliefd (Sha-la-lie) 2010

Een zingende kalkoen en karnende melkmeisjes, door de jaren heen zijn we veel gekkigheid tegengekomen tijdens het Songfestival. Maar iemand die een compleet draaiorgel met zich meesleept? Dat is van een andere orde, ookal is dat orgel nep. Niemand snapt precies wat de bedoeling is van Sienekes act, ook Vader Abraham niet: die doet maar wat als hoofd van de jury bij de uitverkiezing van de Nederlandse inzending. En dan wordt het natuurlijk niks. Intussen heeft Sien zichzelf in de aanbieding gedaan voor volgend jaar. Maar wat Mediacourant.nl al schrijft: "Kansloos."

19) Treble – ‘Amambanda’ (2006)

Het ziet er best Shakira-achtig uit allemaal, met die lange lokken en bongo’s en zwierige kleren overal. Maar op het moment dat de dames hun mond opendoen, gaat het mis: wat stoten ze daar voor vreemde klanken uit? Het publiek in de zaal weet zich duidelijk geen raad met deze waailapperige vertoning en ze krijgen dan ook bepaald geen daverend applaus.

Het artikel gaat verder onder dit blok.

18) Trijntje Oosterhuis – ‘Walk Along’ (2015)

Sex sells, zeggen de mensen nog altijd. Dat moet Trijntje ook gedacht hebben, want tijdens de repetities verschijnt ze in een prachtige, superspannende jurk. Die ze tijdens het daadwerkelijke optreden verruilt voor een zaaddodende drollenvanger. En dus mag Nederland in 2015 voor het eerst sinds Anouk niet door naar de finale. En het is nog wel Zo’n Mooi Lied (aldus bijna helemaal niemand. Wat jammer is, want die vrouw kan zíngen! Maar daar liet ze weinig van horen in dit 'Ai-ai-ai'-lied).

17) Re-union – ‘Without You (2004)

Oké, de ergste vijf hebben we gehad, nu volgt de middenmoot. ‘Without You’ is best een aardig nummer, maar van alles tot en met nummer 11 in deze lijst is dit het minst blijven hangen. Klinkt een beetje alsof je ‘More Than Words’ van Extreme iets te snel afspeelt.

16) Joan Franka – ‘You and Me’ (2012)

Joan Franka is niet alleen toondoof wat betreft die enorme indianentooi die ze door een stel smakeloze omroepidioten krijgt opgezet, ook muzikaal gezien is haar vertolking van ‘You and Me’ niet helemaal zuiver. Verder tapt Joan Franka uit hetzelfde waailapvaatje als Treble, maar hoe gezellig het er ook aan toegaat: het mag niet baten. Kijk overigens even deze aflevering van Bassie en Adriaan bij de Indianen terug, die het destijds nog doodleuk hadden over ‘een geplukte kip’. 

15) Glennis Grace – ‘My Impossible Dream’ (2005)

Lang voordat ze haar zangcarrière hoogstpersoonlijk in een nachtmerrie verandert, heeft Glennis Grace al onmogelijke dromen. Dat ze de nieuwe Whitney Houston zal worden, bijvoorbeeld, wat even lijkt te lukken: ze komt best een eind bij America’s Got Talent. ‘My Impossible Dream’ is een lied waarvoor de echte Whitney zich niet zou hebben geschaamd.

14) Douwe Bob – ‘Slow Down’ (2016)

‘Slow Down’ is best een simpel liedje dat wordt opgetild door de fraaie achtergrondkoortjes en de gitaarsolo, die plots wordt afgebroken voor een juichmoment. Om vervolgens nog een tijdje voort te kabbelen. Maar het bleef wél hangen en daar gaat het om.

13) Waylon – ‘Outlaw In ‘Em’ (2018)

Dark horse. Oftewel: een lied waarvan niemand verwacht dat het hoog zal scoren. Dat is het eerste waaraan we denken bij het horen van ‘Outlaw In ‘Em’. Want Waylon pakt het allemaal heel anders aan, met een lied dat is gedrenkt in Amerikaanse roots en een stem waar Måneskins Damiano David goed naar heeft geluisterd (wellicht). De krumpende dansers zou je eerder bij een hiphop-act verwachten, maar zorgen hier zowel voor frisheid als diepgang.

12) Hind – ‘Your Heart Belongs to Me’ (2008)

In 2008 mixt Hind Oosterse, Balkan én Latin invloeden in dit subtiel gezongen, maar toch opzwepende lied dat in het begin doet denken aan Ricky Martins ‘Living La Vida Loca’ maar na een halve minuut al helemaal niet meer. Je zou verwachten dat dit het Oostelijke deel van Europa wel zou aanspreken, maar helaas kan het de mensen maar weinig bekoren.

11) Michelle – ‘Out Here On My Own’ (2001)

Stel, Michelle zou nu meedoen met ‘Out Here On My Own’. Dan was ze waarschijnlijk wél doorgegaan naar de Finale. Het lied doet denken aan iets waar Anouk een dijk van een hit mee scoort. Wellicht is de act te statisch, want Michelle ligt er maar wat bij, tot ze in de laatste minuut alsnog tot leven komt. Maar dat is dus veel te laat om er nog wat van te maken, en gaat Michelle roemloos ten onder. Maar als lied is en blijft het een pareltje.

10) Jeangu Macrooy – ‘Birth of a New Age’ (2021)

Jeangu Macrooy heeft de pech dat hij in coronajaar 2020 thuis op de bank moest blijven zitten, net als de rest van de wereld. Dus hoe zijn ‘Grow’ gescoord zou hebben? Dat zullen we nooit weten. Hoger dan ‘Birth of a New Age’ in deze lijst in ieder geval, want Jeangu’s eerste bijdrage doet denken aan die verstilde inzending van Portugal met een gospelkoor. Dat koor keert terug bij ‘Birth’, waarin hij zijn Surinaamse roots eert. Prachtig, maar het blijft zonde van ‘Grow’.

09) Edsilia Rombley – ‘On Top Of the World’ (2007)

Hoewel ze met ‘On Top of the World’ in de Halve Finale bleef steken, staat Edsilia Rombley hier toch in de top tien. Het is gewoon een prachtig liedje dat aan veel Songfestival-clichés voldoet: het begint met een statisch tableautje met in het midden de zangeres, er is een downtempo eerste couplet, de beat knalt erin bij het refrein, er is een positieve tekstuele boodschap en tot slot ook nog een modulatie waarin Edsilia het lied al beltend naar de finale zingt. Van het lied dan, niet van het Songfestival.

08) Mia Nicolai & Dion Cooper – ‘Burning Daylight’ (2023)

Nét Duncan Laurence, is de eerste gedachte van velen bij het horen van ‘Burning Daylight’. Niet gek, want de winnaar van 2019 heeft het lied deels geschreven. Het is het enige lied in deze lijst waarvan we nog niet weten hoe hoog het is geëindigd, maar we voorspellen Mi en Di veel glansrijks en goeds.

07) Esther Hart – ‘One More Night’ (2003)

In 2002 zijn er nog geen halve finales (die worden in 2004 ingevoerd), dus moet Nederland dat jaar noodgedwongen thuisblijven vanwege de lage score van Michelle in 2001. In 2003 maakt Esther Hart het goed: met het uptempo ‘One More Night wordt ze dat jaar dertiende. Zie verder alle Songfestival-ingrediënten die we hierboven al bij Edsilia hebben genoemd.

06) OG3NE – ‘Lights and Shadows’ (2017)

Dit lied zou je kunnen zien als een meerstemmig eerbetoon van drie zussen aan hun zieke moeder, die twee maanden na hun optreden tijdens het Songfestival komt te overlijden. Halverwege raakt Amy haast overmand door haar emoties. Een gemiste kans dat ze maar vijftien punten krijgen van de televoting.

05) S10 – ‘De Diepte’ (2022)

Nederland stuurt bijna 25 jaar lang Engelstalige liedjes in. In 1998 zingt Edsilia Rombley ‘Hemel en Aarde’ in het laatste jaar dat zingen in de moerstaal nog verplicht is en in 2010 is Sieneke de uitzondering of een dwaze dwaling, zo je wil. In 2022 durft S10 het aan om het weer in het Nederlands te proberen. Het werkt, en hoe: ze wordt elfde met een verstild werkje dat ook weer puur op de emoties speelt.

04) Linda Wagenmakers – ‘No Goodbyes’ (2000)

Het leuke van het Songfestival is dat het niet alleen om de liedjes draait. De act eromheen is in de meeste gevallen ook iets waarover je wil dat die alle aandacht opeist. Dat heeft Linda Wagenmakers als geen ander begrepen, met haar jurk van Jan Aarntzen: een dramatisch lakleren(?) geval in zwart-wit waaruit ze twee dansers tevoorschijn tovert. En dan het lied: house met Spaanse flamencogitaartjes en castagnetten. Een feest voor het oog én het oor.

03) Anouk – ‘Birds’ (2013)

Tot 2013 wordt in Nederland nogal lacherig gedaan over het Songfestival. Het is een rariteitenkabinet waarbij het vooral niet de bedoeling is dat je het serieus neemt. Maar dan biedt Anouk zich aan en wordt het Songfestival weer salonfähig. Natuurlijk is er nog altijd ruimte voor opvallende acts, maar Anouk stelt het lied weer centraal. En wat voor lied: een sobere ballad die episch eindigt. Voor haar geslaagde poging om het liedjesfestijn de moeite van het kijken weer waard te maken (want: ‘we’ komen weer in de Finale) krijgt Anouk de Nobelprijs voor de Songfestivalmuziek.

02) Duncan Laurence – ‘Arcade’ (2019)

En daar is de glorieuze overwinning van Duncan Laurence. Voor het eerst in 44 jaar won hij het Songfestival voor Nederland. In de overzichtsfilmpjes zien we niet langer alleen Lenny ‘Lai-la-lai’ Kuhr met haar ‘Troubadour’ of de vrolijk achter iemands ‘Dinge-Dong’ aan hupsende Getty Kaspers, maar vanaf nu ook Duncan die vanachter een piano met zijn magische lamp het publiek betovert. Hou de eerstvolgende editie van Winq in de gaten: er staat iets heel bijzonders in met betrekking tot onze winnaar.

01) The Common Linnets – ‘Calm After the Storm’ (2014)

Nadat Anouk het enthousiasme voor het Songfestival heeft aangewakkerd, gaat het los. Een jaar later bundelen Ilse DeLange en Waylon hun krachten en als The Common Linnets halen ze het beste in elkaar naar boven. Je zou denken dat we Duncan op één hadden gezet vanwege zijn overwinning, maar nee: we gunnen het ‘Calm After the Storm’, dat in 2014 tweede werd, net zo goed. Waarom? Vanwege het vernuft van het camerawerk, de subtiele blik van Waylon en de snik van Ilse. De slepende gitaartechniek en het vastberaden en ingetogen gezongen prachtlied.

Coverbeeld: Wiki Commons